Πέτρινα Χρόνια

 

Πάνε μέρες τώρα που σκέφτομαι τον τίτλο της ταινίας Πέτρινα Χρόνια, πάνε μέρες που περνούν απ το μυαλό μου σαν ταινία, όσες εικόνες έχω δει από τόπους εξορίας και φυλακές. Πάνε μέρες που κοιτάζω και ξανακοιτάζω τα έργα του Φαρσακίδη, της Κατράκη και του Τάσσου. Πάνε μέρες που ακούω ξανά με επιμονή δίσκους του Θεοδωράκη και τα αντάρτικα του Τζαβέλα. Πάνε μέρες που κοιτάζω μία – μία τις φωτογραφίες του Μπαλάφα και του Μελετζή. Πάνε μέρες που ξεφυλλίζω βιβλία με μαρτυρίες από τη Μακρόνησο, τον Άη Στράτη και τη Μπουμπουλίνας .Πάνε μέρες τώρα που δεν ξέρω πώς να αρχίσω αυτό το κείμενο και πώς να περιγράψω τα Πέτρινα Χρόνια. Ξεκινώ να γράφω για την ιστορία του Μπάμπη και της Ελένης Γκολέμα και περνούν απ ‘το μυαλό μου δεκάδες ιστορίες σαν κι αυτή και δεν καταφέρνω να γράψω ούτε μισή σελίδα .

Γιατί τα πέτρινα χρόνια των κομμουνιστών δεν χωράνε σε καμία πρόταση, γιατί δεν υπάρχουν αρκετές λέξεις ικανές να περιγράψουν το μεγαλείο της ψυχης και το μπόι αυτών των ανθρώπων. Τις θυσίες τόσων χιλιάδων αγωνιστών που με ταπεινότητα και μετριοφροσύνη όταν τους ρωτάς για τη ζωη και τους αγώνες τους θα σου πουν: Εγώ έβαλα απλώς το λιθαράκι μου στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, της κοινωνίας που θα καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Πώς να χωρέσεις σε λίγες λέξεις όλα αυτά τα χέρια που ενώθηκαν σαν μια γροθιά, παλεύοντας, για να ‘ρθει ο ίδιος ήλιος για όλους, που υπέφεραν από τις διώξεις και είχαν το χαφιέ να τους ακολουθεί σε κάθε τους βήμα, που βασανίστηκαν στα ίδια κελιά και μοιράστηκαν το ίδιο κομμάτι ουρανό πάνω από τα συρματοπλέγματα. Πως να χωρέσεις ολόκληρη την ιστορία και τις μάχες της εργατικής τάξης απέναντι στον εχθρό της σε λίγα λόγια. Το μίσος των κεφαλαιοκρατών και των λακέδων τους έναντι του Λαού, που δε λύγισε ποτέ και δεν σταμάτησε, ούτε για μια στιγμή, τον αγώνα του. Τους ανθρώπους που, μέσα σε αυτές τις αντιξοότητες, δημιούργησαν αυτή τη μεγαλειώδη τέχνη στα ξερονήσια. Τους ανθρώπους που δε γύρισαν στα σπίτια τους για δυο και τρεις δεκαετίες και που δε μπόρεσαν να αγκαλιάσουν τους συντρόφους και τα παιδιά τους και να ζήσουν μια κανονική ζωη. Τους πρωτοπόρους που μάχονταν για το δίκιο την ίδια ώρα που η υπόλοιπη κοινωνία χόρευε τουίστ με την Αλίκη, αδιαφορούσε για τους συνάνθρωπους της και ανεχόταν σιωπηρά τα εγκλήματα των αστών. Τους ανθρώπους που λαχτάρησαν να φτιάξουν τη ζωή τους στα μέτρα του Ανθρώπινου μέσα στις συνθήκες του θανάτου και της καταπίεσης. Τους ανθρώπους που χωρίς να διαβάσουν ένα δράμι θεωρία έκαναν πράξη όσα βιβλία κι αν ποτέ διαβάσουμε. Πως να χωρέσουν ο Αντύπας, ο Άρης, ο Ζαχαριάδης, ο Σαράφης, το Ε.Α.Μ, ο ΕΛΑΣ, ο ΔΣΕ, η Μακρόνησος, η Γυάρος, το Τρίκερι, ο Ρίτσος, ο Κατράκης, ο Λουντέμης, ο Βάρναλης, ο Λειβαδίτης, ο Αγγουλές, η Αλεξίου σε μερικές γραμμές.

Τα Πέτρινα Χρόνια ήταν και είναι πάντα εδώ, δεν τελείωσαν ποτέ και οι γενιές που έρχονται θα τα ζήσουν πιο δυνατά, με πιο μεγάλη ένταση. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι τελείωσαν τα πέτρινα χρόνια με την μεταπολίτευση; Με την μεταπολίτευση που έδωσε συντάξεις στους αντιστασιακούς και διόρισε στις καλύτερες θέσεις τους ταγματασφαλίτες. Που όχι μόνο δεν διδάσκει, αλλά αποκρύπτει την ιστορία απ‘ τα παιδιά. Απ’ τα παιδιά που εκπαιδεύονται στον ανταγωνισμό και μαθαίνουν σαν αξία και αρχή το «ο θάνατος σου η ζωή μου ». Γιατί ο λαός που δεν θυμάται την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει και θα την ξαναζήσει μέχρι να φτάσει στη νομοτέλεια της ιστορίας.

Νομίζω ότι αυτό κείμενο δεν είχε ποτέ την πρόθεση να περιγράψει την ιστορία της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη. Γι’αυτό υπάρχουν οι 12 μαρτυρίες των ίδιων των Μπάμπη και Ελένη Γκολέμα, που εξιστορούν τη ζωη τους και παράλληλα τα Πέτρινα Χρόνια σαν ένα μικρό ντοκουμέντο από τις ζωές των χιλιάδων αγωνιστών, που έδωσαν ολόκληρη τη ζωη τους στο όνομα της Λευτεριάς.

Για τον αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη αξίζει να δεις τα Πέτρινα Χρόνια. Αναμετρήσου με τους ήρωες της, δυο καθημερινούς ανθρώπους, που δεν είχαν την πρόθεση να γίνουν Ήρωες κι όμως σήκωσαν στους ώμους τους το βάρος μιας ολόκληρης γενιάς αγωνιστών από το τέλος του Εμφυλίου και μετά. Κι όμως έζησαν σαν παραδείγματα για τις επόμενες γενιές για να διδάξουν ότι δεν σκύβουμε ποτέ το κεφάλι. Για να διδάξουν ότι τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή.

Η πραγμάτικη ιστορία των Πέτρινων Χρόνων μέσα απο τις 12 αφηγήσεις των ηρώων της.

Ελένη και Χαράλαμπος Γκολέμα

Η ταινία

Από την Redflecteur .

Υ.Γ= Η ανάρτηση αυτή ειναι αφιερωμένη στο θείο Μεμά .Ευχαριστώ Στέργιε ,ξέρεις εσύ.