«Όταν χρωστάς, πουλάς, και όταν έχεις ανάγκη κάθε ευρώ για να ξεχρεώσεις, πουλάς όσο-όσο. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει. Έχουν κάτι καλύτερο να προτείνουν οι διαμαρτυρόμενοι και ασχημονούντες (μαζί με την επιταγή -καλυμμένη!- παρακαλώ).»
O Τάσος Τέλλογλου στο protagon.gr
«Θεωρείται πλέον δεδομένο και μη αμφισβητήσιμο – τουλάχιστον σε όσους δεν είναι οικονομικά αναλφάβητοι ή αθεράπευτα παρωπιδικοί – ότι μόνο οι ελεύθερες αγορές μπορούν να δημιουργήσουν πλούτο, να οδηγήσουν σε οικονομική ανάπτυξη και να κάνουν μια χώρα και τους κατοίκους της πλουσιότερους.»
Αριστείδης Χατζής αρθογράφος των «ΝΕΩΝ» και αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Γράφει ο Ίουλιανός .
Ήταν 10 Απριλίου του 1947 όταν στο Mont Pelerin, μετέπειτα ιερό βουνό των απανταχού νεοφιλελεύθερων που βρίσκεται στο Βεβέ της Ελβετίας, συγκεντρώθηκαν τριάντα εννιά καθηγητές από όλο τον κόσμο με επικεφαλής τους Friedrich August Hayek και Milton Friedman προκειμένου να θέσουν τις βάσεις του νεοφιλελεύθερου μανιφέστου του Hayek που είχε ήδη γράψει το ευαγγέλιο του Πάσχου Μανδραβέλη «The Road of Serfdom» που υποστηρίζει «ότι θα ζούμε καλύτερα με τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία της αγοράς και ότι o ρόλος της κάθε κυβέρνησης θα πρέπει να περιοριστεί στη δημιουργία των προϋποθέσεων που χρειάζεται για να λειτουργήσει ο ελεύθερος ανταγωνισμός των αγορών και στην προστασία της ιδιωτικής επένδυσης και περιουσίας». (μετάφραση: διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών και της δημόσιας ασφάλισης, διάλυση των εργατικών συνδικάτων). «Όλες τις λειτουργίες του κράτους θα τις αναλάβουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες με κίνητρο το κέρδος, θα παρέχουν βασικές υπηρεσίες στους πολίτες.»
Εκεί ιδρύθηκε και η οργάνωση «Mont Pelerin Society» με σκοπό να συμβάλει στην επικράτηση των φιλελεύθερων ιδεών και στην «καταπολέμηση της υπεροχής της μαρξιστικής και της κεϋνσιανής σκέψης που σαρώνουν τον κόσμο». Από εδώ ξεπήδησαν και οι «δεξαμενές σκέψης» (think tanks) που ειδικά στη Μεγάλη Βρετανία συνέβαλαν αποφασιστικά στην επικράτηση του διανοητικού ρεύματος που ονομάστηκε «θατσερισμός». (Η μεγάλη αγάπη του Ανδρέα Ανδριανόπουλου)
Η πρώτη συνάντηση της Mont Pelerin Society, το1947, προεδρέυων ο F.A. Hayek (lαριστερά)
Ο Hayek, κάτοχος βραβείου Νομπέλ της Οικονομίας, έλεγε ότι θα «χρειαστεί τουλάχιστον μία γενιά προκειμένου να επικρατήσει το δόγμα του». Τόσο λίγο, μια και γνώριζε ότι το μεγάλο πλεονέκτημά του, ήταν ότι είχε αστείρευτες πηγές χρημάτων. Οι ολιγάρχες, οι πλούσιοι άνθρωποι με τα μονοπώλια και τα ιδρύματά τους όπως ο John Merrill Olin, οι «αυτοπροαίρετες ομάδες» δηλαδή όπως έλεγε και ο Hayek έδωσαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για να δημιουργήσουν think tanks και να ιδρύσουν σχολές διοίκησης επιχειρήσεων για να μετατρέψουν τις οικονομικές σχολές των πανεπιστημίων σε προπύργια της νεοφιλελεύθερης σκέψης…
Είκοσι έξι χρόνια μετά την δημιουργία του think tank «Mont Pelerin Society» η συγκεκριμένη θεωρία του Hayek και ο ίδιος αποκτούν μια χώρα:
«Το πρώτο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που εφαρμόστηκε ποτέ, ήταν στη Χιλή μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ, (Pinochet) το οποίο στήριξε η αμερικανική κυβέρνηση και οικονομολόγοι τους οποίους είχε διδάξει ο Μίλτον Φρίντμαν, (Milton Friedman ) εκ των ιδρυτών της Εταιρείας του Μον Πελερέν (Mont Pelerin). Εκεί ήταν εύκολο να εξασφαλίσουν υποστηρικτές για το πείραμα αυτό: όποιος είχε αντίθετη γνώμη τον πυροβολούσαν. Αργότερα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα χρησιμοποίησαν την ισχύ τους στα αναπτυσσόμενα κράτη, για να ζητήσουν την εφαρμογή ανάλογων πολιτικών. Στην προώθηση του νεοφιλευθερισμού τα μέσα ενημέρωσης έπαιξαν καταλυτικό ρόλο καθώς προωθούσαν τα συμφέροντά τους.»
(Τhe Guardian και εφημερίδα Καθημερινή 02.09.2007)
Η «Παρεκτροπή» της Χιλής
«Φάμπρικες»
«Βρισκόμαστε στο 1964 και η Λερναία Ύδρα του διεθνούς κομμουνισμού απειλεί τη Χιλή, ανοίγοντας διάπλατα τα σαγόνια των επτά κεφαλιών της για να κατασπαράξει τη χώρα».
»Η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται από εικόνες φλεγόμενων εκκλησιών, στρατοπέδων συγκέντρωσης, ρωσικών τανκ, ενός Τείχους του Βερολίνου να ορθώνεται καταμεσής του Σαντιάγκο, και γενειοφόρων ανταρτών που απάγουν παιδάκια.»
»Κι ήρθε η ώρα των εκλογών.
Ο φόβος θριάμβευσε κι ο Σαλβατόρ Αλιέντε ηττήθηκε. Κατά τη διάρκεια αυτών των οδυνηρών στιγμών, τον ρώτησα τι τον είχε πληγώσει περισσότερο».
»Κι ο Αλιέντε μου διηγήθηκε κάτι που είχε συμβεί λίγο πιο πέρα, σε ένα σπίτι στη συνοικία της Προβιντένσια. Μια γυναίκα που σκοτωνόταν στη δουλειά κάνοντας χρέη μαγείρισσας, υπηρέτριας και νταντάς με αντάλλαγμα έναν γλίσχρο μισθό, είχε βάλει όλα της τα ρούχα μέσα σε μια πλαστική σακούλα και την είχε θάψει στον κήπο του αφεντικού της, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα τα γλυτώσει από τους ληστές που επιβουλεύονταν την ιδιωτική περιουσία.»
Εδουάρδο Γκαλεάνο.
Όμως ο Σαλβαδόρ Αλιέντε δεν πτοήθηκε . Είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στις κάλπες και πίστευε στη δυνατότητα να εγκαθιδρυθεί ο σοσιαλισμός μέσα από καθημερινούς αγώνες, και να κατακτήσει χώρους για λαϊκή υποστήριξη ώστε να διεκδικήσει την κυβέρνηση με εκλογές, και με συμμαχικές πολιτικές να προωθήσει μια θεσμική μετάβαση στον σοσιαλισμό. Και δικαιώθηκε!
Ήταν 3 Νοεμβρίου του 1970. Η μέρα άρχιζε με ένα πείραμα. Αυτό της ειρηνικής σοσιαλιστικής αλλαγής στην Χιλή. Ηγέτης αυτού του πειράματος ήταν ο μαρξιστής Σαλβαδόρ Αλιέντε, (Salvador Allende) επικεφαλής της «Λαϊκής Ενότητας», στο οποίο συμμετείχαν το ΚΚ Χιλής, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Χιλής, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, η Κίνηση Ενωμένης Λαϊκής Δράσης, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, η Ανεξάρτητη Λαϊκή Δράση και οι χριστιανοδημοκράτες.
Μια αριστερή κυβέρνηση που προέκυψε με εκλογές σε μια περιοχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούσαν ως την «πίσω αυλή» τους, όπως και πολλές άλλες χώρες «μπανανίες» της Λατινικής Αμερικής που εκτελούσαν υπηρεσία υπηρετική με προθυμία ώστε να αποτελούν συμπλήρωμα των βιομηχανιών των ΗΠΑ.
Ο Αλιέντε έδωσε αμέσως το στίγμα της κυβέρνησης: «Αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση», την χαρακτήρισε και προχώρησε σε αγροτική μεταρρύθμιση εις βάρος της μεγάλης ιδιοκτησίας, εθνικοποίησε όλες τις πολυεθνικές και τραπεζικές επιχειρήσεις ταυτόχρονα με την εθνικοποίηση των τεράστιων, αμερικανικών συμφερόντων, ορυχείων χαλκού, που ανήκαν στις Anaconda και Kenneco αλλά και των τηλεπικοινωνιών που κατείχε η αμερικανική εταιρεία ΙΤΤ Corporation.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μείνουμε αδρανείς, παρακολουθώντας μια χώρα να γίνεται μαρξιστική, εξαιτίας της ανευθυνότητας του ίδιου του λαού της» αποφαίνεται ο τότε σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ Χένρι Κίσιγκερ, (Henry Alfred Kissinger) εκφράζοντας αφενός την περιφρόνηση του για την δημοκρατία και τις εκλογές, προδιαγράφοντας αφετέρου τη συνέχεια. Η δημοκρατία άλλωστε είναι ένα θεώρημα σωστό και ανεκτό μόνο εάν ταιριάζει με τα συμφέροντα του κεφαλαίου αφήνοντας ταυτόχρονα ανεμπόδιστη την επιχειρηματική εξουσία.
Ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής στην Χιλή Edward Malcolm Korry σε έκθεση του προς την Αμερικανική Κυβέρνηση διακήρυξε: «Πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να καταδικάσουμε τη Χιλή και τους Χιλιανούς στην εσχάτη στέρηση και φτώχεια, η οποία θα είναι μια πολιτική σχεδιασμένη να κρατήσει πολύ χρόνο, ώστε να επιτευχθεί εμφάνιση των σκληρών χαρακτηριστικών μιας κομμουνιστικής κοινωνίας στην Χιλή»
Η πρόταση Korry γίνεται δεκτή. Οι ΗΠΑ με έναν αόρατο αποκλεισμό, επιβάλουν ένα είδος εμπάργκο, ένα οικονομικού μποϊκοτάζ. Απαγορεύουν την παράδοση στην Χιλή εμπορευμάτων και ειδών πρώτης ανάγκης από τις ΗΠΑ και από τρίτες χώρες ακόμα και αν αυτά είχαν πληρωθεί. Στερούν τη Χιλή από το μεγαλύτερο μέρος των πιστώσεων γεγονός που επέφερε τη σημαντική μείωση των εισαγωγικών δυνατοτήτων της Χιλής σε προϊόντα που παραδοσιακά αγόραζε από το εξωτερικό. Παρόμοιες πιέσεις ασκούνταν και από τρίτες χώρες τις οποίες επηρέαζαν οι ΗΠΑ και με τις οποίες η Χιλή είχε παραδοσιακά οικονομικές συναλλαγές.
Σταματούν τις εξαγωγές ανταλλακτικών για τη βιομηχανία της Χιλής που τεχνολογικά ως μπανανία των ΗΠΑ, εξαρτιόταν από αυτήν.
Οι τεράστιες πολυεθνικές με κέντρο τους τις ΗΠΑ εξαρτώνται από το αμερικανικό κράτος και τις υπηρεσίες του, μυστικές και φανερές, για να τις βοηθά να επιβάλλουν τις πολιτικές τους στον υπόλοιπο κόσμο, σχεδιάζοντας τις ζωές των ανθρώπων με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ανταποδοτικές ως προς τα συμφέροντα των μετόχων τους. Η δημιουργία μιας νέας Κούβας στην Λατινική Αμερική δεν ήταν αποδεκτή.
Ο διευθυντής της CIA, Ρίτσαρντ Χελμς, (Richard Helms McGarrah) κατά τη διάρκεια συνεδρίασης στο οβάλ γραφείο -υπό τον πρόεδρο Νίξον παρουσία του μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΙΤΤ John McCone, που εκτός από διαχειριστής της ΙΤΤ είχε διατελέσει Διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (Director of Central Intelligence) και μέλος στην Εκτελεστική Επιτροπή του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ (ExComm), του Donald Mcintosh Kendall διευθύνων σύμβουλος της Pepsi και συνέταιρος στην Χιλιανή αυτοκρατορία μέσων μαζικής επικοινωνίας El Mercurio που χρηματοδοτούνταν από την CIA, και του David Rockefeller ιδιοκτήτη της Chase Bank Chili θυγατρική της Chase Manhattan Bank,- με θέμα την αντιμετώπιση του «μαρξιστή Αλιέντε» σημείωσε:
«Μπορεί να έχουμε μία πιθανότητα στις δέκα να σώσουμε τη Χιλή!.. δε με νοιάζουν τα οποιαδήποτε ρίσκα… 10 εκατομμύρια δολάρια είναι διαθέσιμα άμεσα, και πολύ περισσότερα αν χρειαστεί… κάντε την οικονομία τους να βογκήξει…».
Ταυτόχρονα η CIA, αμέσως μετά την δολοφονία, από τον πράκτορα της Camilo Valenzuela, του René Schneider αρχηγό του στρατού, που ήταν πιστός στον Αλιέντε, ξόδεψε ένα ποταμό αμερικανικών δολαρίων προσβλέποντας στην εσωτερική αποσταθεροποίηση της χώρας χρηματοδοτώντας υποκλοπές, παγιδεύσεις, εκβιασμούς, ενδιάμεσους πράκτορες, μισθοφόρους της School of the Americas, χαφιέδες, παρακρατικές φασιστικές οργανώσεις,(Patria y Libertad) αντιπολιτευτικά κόμματα, προπαγάνδες, απεργίες, διαδηλώσεις, δημοσιογράφους, στρατιωτικούς και την ναζιστική σέκτα Colonia Dignidad, του διακεκριμένου επί Χίτλερ φασίστα γιατρού Paul Schäfer Schneider.
Patria y Libertad
Η Colonia Dignidad χρησιμοποιήθηκε και μετά από το πραξικόπημα από την μυστική αστυνομία της Χιλής DINA ως κέντρο κράτησης παιδιών και ιατρικών πειραμάτων σε φυλακισμένους. Ο Paul Schäfer, διακρίθηκε ως βασανιστής, βιαστής και δολοφόνος. (Καταδικάστηκε το 2006 (!) για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων.)
Paul Schäfer Schneider
Μέσα σε όλα αυτά οι ΗΠΑ διοργανώνουν και διεθνή εκστρατεία κατασυκοφάντησης της κυβέρνησης Αλιέντε που ανατίθεται στον Αμερικανό πρέσβη στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, Τζορτζ Μπους, μέλους της μυστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης της CIA που φέρει την κωδική ονομασία JM WAVE και εδρεύει στο Μαϊάμι. Από αυτήν την οργάνωση προέρχονται τα χίλια πεντακόσια περίπου άτομα, που αποβιβάστηκαν στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα.
Τον Μάρτη του 1971, η «Λαϊκή Ενότητα», στις δημοτικές εκλογές, συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία με 50,86%, διότι τα αποτελέσματα της πολιτικής του Αλιέντε ήταν άμεσα. Η ανεργία έπεσε από το 8,8% στο 3%. Η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε κατά 20,1%. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας δημιουργήθηκε καθολικό υγειονομικό σύστημα. Θεαματικές πρόοδοι σημειώθηκαν στον τομέα του αναλφαβητισμού και της δημόσιας εκπαίδευσης. Άρχισαν να συγκροτούνται συνεταιρισμοί και η κατάσταση των ιθαγενών ινδιάνων βελτιώθηκε αισθητά.
Έτσι τον Μάρτη του 1973, στις εκλογές για το Κογκρέσο και ενώ η προπαγάνδα της CIA έχει κλιμακωθεί αξιοποιώντας, με το μέγιστο δυνατό τρόπο, τις καθημερινές δυσκολίες, που αντιμετωπίζει ο χιλιανός λαός, τόσο λόγω των μεταρρυθμιστικών μέτρων της κυβέρνησης, αλλά, πολύ περισσότερο, λόγω του εμπάργκο, που, ουσιαστικά, έχει επιβληθεί από τις ΗΠΑ, η «Λαϊκή Ενότητα» κερδίζει το 43,4% δηλαδή περισσότερο απ’ ότι είχε κερδίσει ο Αλιέντε στις προεδρικές εκλογές.
«Πεδίο μελέτης»
«Στην εποχή των ιδιωτικοποιήσεων και της ελεύθερης αγοράς το χρήμα κυβερνάει χωρίς μεσάζοντες. Ποιες είναι τότε οι αρμοδιότητες του κράτους; Το κράτος οφείλει να τιθασεύει τα φτηνά εργατικά χέρια, τα καταδικασμένα σε μισθούς πείνας και να καταστέλλει τις επικίνδυνες στρατιές των ανέργων: ένα κράτος δικαστής και χωροφύλακας και τίποτε άλλο.»
Εδουάρδο Γκαλεάνο.
Ως το 1972 είχαν γίνει δυο απόπειρες δολοφονίας εις βάρος του Σαλβαδόρ Αλιέντε, ενώ τον Ιούλιο του 1973 πραγματοποιείται απόπειρα πραξικοπήματος με την κωδική ονομασία «Σχέδιο Ζ» και αποτυγχάνει. Στις 11 Σεπτεμβρίου όμως του 1973 την ημέρα που επικύρωνε το αμερικανικό κογκρέσο τον διορισμό του Kissinger ως Υπουργού Εξωτερικών, το στρατιωτικό πραξικόπημα του Αουγούστο Πινοσέτ ξεσπά.
Η Μονέδα, το προεδρικό μέγαρο στο Σαντιάγο της Χιλής, σφυροκοπείται από τα πυρά των αεροπλάνων και των αρμάτων μάχης του στρατηγού Πινοσέτ.
Ο Αλιέντε λίγες ώρες μετά το πραξικόπημα απηύθυνε διάγγελμα προς τον χιλιανό λαό λέγοντας:
«Ίσως αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία να σας μιλήσω… Είναι μια ιστορική στιγμή και θα πληρώσω με τη ζωή μου για την αφοσίωση του λαού μου… Ούτε το έγκλημα, ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη. Η Ιστορία είναι δική μας, η Ιστορία γράφεται από τους λαούς… Πιστεύω ότι θα ξεπεράσουμε αυτές τις πικρές, γκρίζες ώρες της προδοσίας. Πιστεύω ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ξανανοίξουν και ο ελεύθερος άνθρωπος θα τις διαβεί για να χτίσει μια καλύτερη κοινωνία…».
Ήταν τα τελευταία λόγια του Σαλβαδόρ Αλιέντε, προς το χιλιανό λαό.
Την 11η Σεπτέμβρη 1973, ο Πρόεδρος Αλιέντε έπεφτε νεκρός μέσα στα συντρίμμια του βομβαρδισμένου προεδρικού Μεγάρου και μια από τις αιματηρότερες δικτατορίες της ανθρωπότητας αναλάμβανε τα ηνία της χώρας με τις ευλογίες του Henry Kissinger, του γνωστού μας Έλληνα εθνικόφρονα Τομ Καραμεσίνη που συντόνιζε τις «Μυστικές Επιχειρήσεις» της CIA, του Προέδρου των ΗΠΑ Richard Nixon και των πολυεθνικών εταιρειών..
Δεν υπάρχει κανένας περαιτέρω λόγος το κείμενο αυτό να συνεχίσει να εξιστορεί την τον ρόλο των ΗΠΑ, της CIA , του Kissinger ή του Nixon στην οικονομική και πολιτική υπονόμευση της κυβέρνησης Αλιέντε. Ούτε με τον φασίστα Pinochet θα ασχοληθεί. Ούτε με τους θαλάμους βασανιστηρίων, τα ποικίλα βασανιστήρια, τις εκτοπίσεις, τις εκτελέσεις, τις εξαφανίσεις τους βιασμούς, τα τάγματα θανάτου που οδηγούσαν τα μαύρα Ford Falcon, της κρατικά δηλαδή κατευθυνόμενης τρομοκρατίας αυτού του αμερικανοκίνητου φασίστα, θα ασχοληθεί.
Αντίθετα θα ασχοληθεί με την Χιλή ως ένα πεδίο δοκιμών (casebook) για τις φιλελεύθερες οικονομικές θεωρίες του Hayek και του Friedman που προχωρούσαν παράλληλα με την εδραίωση ενός φασιστικού κράτους που με την σειρά του ενίσχυσε την «ελεύθερη οικονομία της αγοράς» με την βοήθεια των Ταγμάτων Θανάτου.
Με την άνοδο του φασίστα Πινοσέτ στην εξουσία καταφθάνει στην Χιλή το ΔΝΤ και ο γκουρού των απανταχού νεοφιλελευθέρων Milton Friedman, κουβαλώντας τις θεωρίες του, παρέα με το πρωτοπαλίκαρο του και εξέχων καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Σικάγου, Arnold C. Harberger. Ο Friedman σε προσωπικό επίπεδο φρόντισε να μην εμπλακεί θεσμικά με το φασιστικό καθεστώς, ο Harberger ήταν αυτός που διετέλεσε μέντοράς (οικονομικός σύμβουλος) του Pinochet με προτροπή του Friedman. Διότι οι καλοί οικονομολόγοι δρουν «ως αντισώματα στην καταπολέμηση των αντιοικονομικών ιδεών και πολιτικών». Ποιος άλλωστε είναι ικανός να αμφισβητήσει την ρήση αυτή του επιστήμονα Harberger ;
Έτσι κι αλλιώς όμως η Χιλή του δικού τους φασίστα δικτάτορα είναι το πεδίο μελέτης του φιλελεύθερου δόγματος της «Mont Pelerin Society» και των «προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής».
Μίλτον Φρίντμαν-Αουγκούστο Πινοσετ
Δηλαδή : Οι Κυβερνήσεις πρέπει να καταργούν όλους τους φορολογικούς και εργασιακούς κανόνες και ρυθμίσεις προς όφελος των ιδιωτικών επιχειρήσεων, χωρίς να επιχειρούν και να εγείρουν ζητήματα μονοπώλησης της αγοράς μέσα από κρατικές εταιρίες κοινής ωφελείας, δηλαδή πρέπει να ιδιωτικοποιούν την δημόσια περιουσία. Πρέπει να προβούν σε περικοπές κοινωνικών προγραμμάτων όπως π.χ. τα ταμεία ανεργίας και τα κοινωνικά επιδόματα σε οικονομικά ασθενείς ομάδες του πληθυσμού. Οι τιμές και οι μισθοί να καθορίζονται μόνο από την αγορά και όχι μέσα από συνδικαλιστικό διάλογο και εγγυήσεις του κράτους για τη διαφύλαξη τους. Δεν πρέπει να υπάρχουν εγγυημένοι μισθοί, ή σταθερή οχτάωρη εργασία. Επίσης πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τα συνταξιοδοτικά ταμεία και η δωρεάν παιδεία. Ακόμα να ιδιωτικοποιηθούν πάρκα, δάση και παραλίες. Οτιδήποτε δηλαδή μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις από ιδιωτικές εταιρίες με μοναδικό γνώμονα το κέρδος τους.
Εν κατακλείδι τα κεφάλαια των επενδυτών δεν κατευθύνονται σε άμεσες βιομηχανικές επενδύσεις, αλλά σε αγορά υποτιμημένων μετοχών των υποδομών του δημοσίου. Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς τι θα συμβεί σε ένα κράτος μόλις εξαντληθούν τα κεφάλαια των ιδιωτικοποιήσεων;
Οι πολυεθνικές εταιρείες και μια κλεπτοκρατική κυβερνητική ολιγαρχία τα πήγαν πολύ καλά στην πορεία αυτής της διαδικασίας. Επιδοτούνταν από τον Pinochet για να αγοράσουν τα πάντα. Και αφού τα αγοράσουν να έχουν το δικαίωμα να μετατρέπουν τα κέρδη τους από πέσος σε δολάρια στην κεντρική τράπεζα και αυτά κατόπιν να τα εξάγουν σε άλλες παραδεισένιες αγορές.
Βέβαια η ανεργία στη Χιλή είχε φτάσει στο 22% και οι μισθοί είχαν μειωθεί 40%, ενώ ο μισός πληθυσμός της χώρας ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας! Η ιδιωτικοποίηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, που ήταν δωρεάν για όλους, και η υποβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων προκάλεσε μια εκρηκτική αύξηση σε αρρώστιες όπως ο τυφοειδής πυρετός και η μολυσματική ηπατίτιδα.
Η ανώτατη παιδεία που ήταν δωρεάν για όλους κατάντησε προσιτή μόνο για τους προνομιούχους. Η κατανάλωση σε τρόφιμα και ειδών πρώτης ανάγκης έπεσε κατά 30% για το φτωχότερο 20% του πληθυσμού και αυξήθηκε κατά 15% για το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού!
Ο Χάγιεκ επισκέφτηκε τη Χιλή (όπως και ο Friedman) και δέχτηκε από τον φασίστα Αουγούστο Πινοσέτ τον τίτλο του Επίτιμου Προέδρου του Κέντρου Δημοσίων Σπουδών (Centro de Estudios Públicos), του think tank που ίδρυσαν οι οικονομολόγοι που μετασχημάτισαν την Χιλή σε οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Corey Robin: «ο Χάγιεκ θαύμαζε την Χιλή του Πινοσέτ τόσο πολύ που αποφάσισε να πραγματοποιήσει τη συνάντηση της Mont Pelerin Society στη Viña del Mar, ένα παραθαλάσσιο θέρετρο στο οποίο είχε σχεδιαστεί το πραξικόπημα κατά του Αλιέντε» ( Το παγκόσμιο συνέδριο Mont Pelerin Society πραγματοποιήθηκε στην Χιλή το 1981).
Το 1978 ο Hayek έγραψε στους Times ότι «δεν κατάφερε να βρει ούτε έναν άνθρωπο στην τόσο επικριμένη Χιλή που να μη συμφωνεί ότι οι προσωπικές ελευθερίες ήταν ευρύτερες υπό τον Πινοσέτ από ότι υπό τον Αλιέντε».
Ερωτηθείς για τη φιλελεύθερη, μη δημοκρατική διακυβέρνηση της φασιστικής δικτατορίας της Χιλής, ο Hayek έχει πει:
«Ως μακροπρόθεσμο θεσμό, είμαι κάθετα αντίθετος στη δικτατορία. Αλλά η δικτατορία μπορεί να είναι ένα απαραίτητο σύστημα σε μια μεταβατική περίοδο… Προσωπικά προτιμώ έναν φιλελεύθερο δικτάτορα από μια μη φιλελεύθερη δημοκρατική κυβέρνηση. Η προσωπική μου εντύπωση – και αυτό ισχύει και για τη Νότια Αμερική – είναι ότι στη Χιλή, για παράδειγμα, θα γίνουμε μάρτυρες μιας μετάβασης από μια δικτατορική σε μια φιλελεύθερη κυβέρνηση».
Από το 1974 με την εγκατάσταση του ΔΝΤ στην Χιλή και την πραγμάτωση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, η χώρα αυτή απολαμβάνει από τα ελεγχόμενα παγκόσμια ΜΜΕ μια κολακευτική προβολή ως το νεοφιλελεύθερο «θαύμα» της οικονομίας. Και όμως, η Χιλή εφαρμόζοντας απαρέγκλιτα τις συνταγές του ΔΝΤ και της διεθνούς των τραπεζιτών καρτέρευσε το 1982. Αδυνατούσε να πληρώσει το εξωτερικό χρέος της στους «προστάτες της δημοκρατίας» και ταυτόχρονα είχε χάσει μέσα σε 8 μόλις χρόνια το 14% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος της, αποτέλεσμα που επέφεραν οι ιδιωτικοποιήσεις.
Το χρέος όμως της Χιλής δεν ήταν δημόσιο. Το είχαν δημιουργήσει οι «επενδυτές» και οι ιδιωτικές εταιρείες που επιδοτούνταν από τον Pinochet για να αγοράσουν το δημόσιο (ορυχεία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, υποδομές, κ.λπ.) και ταυτόχρονα δανείζονταν από την διεθνή των τραπεζιτών. Το γεγονός ότι ακόμα και αυτή η φασιστική η κυβέρνηση δεν ήταν νομικά υπεύθυνη για την επιστροφή των δανείων των «επενδυτών» θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντική διαπραγματευτική δύναμη, καθώς ο Pinochet άρχισε διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ για να βρεθεί μια λύση.
Η Χιλή όμως ήταν μια χώρα casebook. Με ένα φασιστικό καθεστώς όργανο στα χέρια του ΔΝΤ. Ο Pinochet υποσχέθηκε να στηρίξει το ιδιωτικό χρέος και πήρε νέο δάνειο από το ΔΝΤ. Εγγυημένη η αποπληρωμή των δανείων των «επενδυτών», ακόμα και τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες έσωσε το ΔΝΤ από τη γενική φορολογία για να μη χρεοκοπήσουν. Άλλωστε ο υπουργός οικονομίας της Χιλής ήταν ο Rolf Luders στέλεχος του ομίλου Grupo Vial. Ίσως της πιο χρεωμένης πολυεθνικής εταιρείας της Χιλής.
«Η Χιλή προχώρησε γρηγορότερα από κάθε άλλη χώρα της Νοτίου Αμερικής προς την πραγματική ελεύθερη αγορά. Το αποτέλεσμα είναι ορατό σε όλους…Δικαιούστε τη φήμη του οικονομικού μοντέλου για άλλες χώρες στην περιοχή και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η αφοσίωσή σας σε λύσεις που στηρίζονται στην αγορά εμπνέει το ημισφαίριο.»
Με αυτά τα λόγια ο 41ος Πρόεδρος των ΗΠΑ George Herbert Walker Bush απευθύνθηκε στον Pinochet κατά την επίσημη επίσκεψή του στη Χιλή στις 5 Δεκεμβρίου 1990.
George Herbert Walker Bush και Pinochet στην Χιλή τον Δεκέμβρη του 1990
Όπως είπε και ο Friedman σε συνέντευξη του την 1η Οκτωβρίου του 2000: «Η πραγματική σημασία του εγχειρήματος στην Χιλή έγκειται στο ότι οι ελεύθερες αγορές εξασφάλισαν με τον τρόπο τους μια ελεύθερη κοινωνία».
Δηλαδή, «Άνθρωποι βρέθηκαν στην φυλακή προκειμένου οι τιμές να είναι ελεύθερες» όπως έγραψε σαρκαστικά ο Εδουάρδο Γκαλεάνο.
Η ιστορική στιγμή της διακυβέρνησης του Αλιέντε, αλλά και όσα διαδραματίστηκαν αποτελούν ιστορική γνώση που πρέπει να διδαχτούμε. Διότι αποκάλυπτε ότι ο καπιταλισμός δεν αντιμετωπίζεται ούτε με ευχολόγια, ούτε με συναλλαγές τύπου κρατικού παρεμβατισμού, αλλά με τη διαρκή ταξική πάλη.
Σήμερα σε περίοδο «δημοκρατίας», με βάση της το χουντικό σύνταγμα του 1980 και στηριζόμενη σε ένα πολύπλοκο σύστημα που επινόησε ο Pinochet όπου 9 από τις 47 έδρες της Γερουσίας απονέμονται αριστίνδην στον στρατό, ακόμα και το νερό της βροχής της Χιλής ανήκει σε πολυεθνικούς ομίλους, μια και οι δομές των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών του ΔΝΤ παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανέπαφες. Η Χιλή και το «οικονομικό θαύμα» της, σήμερα υπερήφανα κατέχει την 116η θέση στην παγκόσμια κατάσταση με τις μεγαλύτερες ανισότητες στον κόσμο. Είναι αλήθεια όμως πως, όπως ακριβώς προέβλεψε ο Hayek, γίναμε «μάρτυρες μιας μετάβασης από μια δικτατορική σε μια φιλελεύθερη κυβέρνηση».
Ο Μίλτον Φρίντμαν τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών το 1976 για το «πρωτότυπο» όπως χαρακτηρίστηκε έργο του. Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο μία από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας γράφει στο βιβλίο «Μέρες και νύχτες αγάπης και πολέμου» : «Οι θεωρίες του Μίλτον Φρίντμαν του έδωσαν το βραβείο Νομπέλ, στην Χιλή έδωσαν τον Πινοτσέτ»
Milton Friedman στην απονομή του Νόμπελ
Χυδαίοι Άνθρωποι
«Η στρατιωτική δικτατορία της Αργεντινής συνήθιζε να στέλνει πολλά από τα θύματα της στο βυθό της θάλασσας. Τον Απρίλιο του 1998 το εργοστάσιο ρούχων Diesel δημοσίευσε στο περιοδικό Gente μια διαφήμιση που αποδείκνυε την αντοχή των παντελονιών της σε κάθε είδους πλύσιμο. Μια φωτογραφία έδειχνε οκτώ νέους δεμένους σε κομμάτια τσιμέντου στα βάθη της θάλασσας και η λεζάντα έλεγε: «Δεν είναι το πρώτο σου jeans, θα μπορούσε όμως να είναι το τελευταίο σου. Τουλάχιστον έτσι θα αφήσεις πίσω σου ένα όμορφο πτώμα.»
«Ένας Κόσμος Ανάποδα» του Εδουάρδο Γκαλεάνο.
Όπως έλεγε ήδη από το 1947, ο «κορυφαίος μεταπολεμικός στοχαστής», ιστορικός, διπλωμάτης και επικεφαλής του επιτελείου χάραξης πολιτικής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στον κόσμο, Τζορτζ Κέναν: «Θα πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για ασαφείς και εξωπραγματικούς αντικειμενικούς σκοπούς όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου και εκδημοκρατισμό…. Πρέπει να ενεργούμε βάσει καθαρά εξουσιαστικών εννοιών».
(Οι χαρακτηρισμοί για τον Κέναν είναι παρμένοι από άρθρο της Καθημερινής με τίτλο «ΗΠΑ: επιστροφή στον δόγμα του Τζορτζ Κέναν» του καθηγητή Θ. Κουλουμπή που είναι αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ του Παπαχελά και επισκέπτης ερευνητής στο Woodrow Wilson International Center for Scholars της Washington, D.C. )
Τις δεκαετίες του ’60, ’70, ’80, στη Λατινική Αμερική, επικράτησαν με ωμή βία στυγνά και διορισμένα από τις ΗΠΑ δικτατορικά, φασιστικά ή όχι καθεστώτα. (Επιχείρηση «Κόνδωρ») Και σε όλα αυτά τα φασιστικά καθεστώτα κοινός παρονομαστής ήταν οι θεωρίες του γκουρού των απανταχού νεοφιλελευθέρων Μίλτον Φρίντμαν , που σχεδιοποιούνταν στο οικονομικό πανεπιστήμιο του Σικάγου, και στο ΔΝΤ… Τα υπόλοιπα τα αναλάμβανε η Αμερικανική κυβέρνηση.
Η Λατινική Αμερική υπήρξε προνομιακός χώρος οικονομικών επεμβάσεων και κρατικής διείσδυσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης των ΗΠΑ. Το αμερικανικό κεφάλαιο έδρασε με τις χειρότερες μορφές κυριαρχίας στην οικονομία, των λατινικών κρατών. Την οικονομική τους υπερεκμετάλλευση, που επέφερε την καταστροφή, αναλάμβαναν και συνεχίζουν να σκεπάζουν κάθε λογής αμερικανικοί οργανισμοί κρατικές και υπερεθνικές εταιρίες μα και παρακρατικές υπηρεσίες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η περίπτωση της Γουατεμάλας.
Στην Γουατεμάλα, το 1951 μετά από εκλογές, πρόεδρος αναδείχτηκε ο Ζακόμπο Αρμπένζ,( Jacobo Árbenz).
Η αγροτική μεταρρύθμιση ήταν το επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας του Árbenz. Έτσι προσπάθησε να αναχαιτίσει την κυριαρχία της United Fruit που εκτός του ότι έλεγχε το σιδηροδρομικό δίκτυο και τα λιμάνια της Γουατεμάλας, προσαρμοσμένα βέβαια στις ανάγκες της καλής εταιρείας, είχε απαγορεύσει στις κυβερνήσεις την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, διότι θα μείωναν το κερδοφόρο μονοπώλιο των μεταφορών. Η αγροτική μεταρρύθμιση έπληξε τα συμφέροντα της United Fruit οπότε τα στελέχη της το εξέλαβαν ως προσβολή. Χαρακτήρισαν τον Árbenz «κομμουνιστή» και κίνησαν για να οργανώσουν πραξικόπημα.
Εύκολο, διότι κάθε ανώτερος Αμερικανός αξιωματούχος εμπλεκόμενος στο πραξικόπημα είχε κάποια σχέση, οικογενειακή ή εμπορική, με την εταιρεία. Όπως τα αδέλφια και βασικοί μέτοχοι της United Fruit, John και Allen Dulles, Υπουργός Εξωτερικών ο πρώτος, διευθυντής της CIA ο δεύτερος, ή ο John Moors Cabot και Thomas Dudley Cabot. Ο πρώτος διετέλεσε Υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και πρόεδρος της United Fruit. Ο δεύτερος διευθυντικό στέλεχος και κάποια περίοδο πρόεδρος και αυτός της United Fruit συν του ότι υπηρέτησε και ως Διευθυντής του Γραφείου Διεθνών Σχέσεων Ασφάλειας του Υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ.
Ο διευθυντής της ΣΙΑ John Foster Dulles δίνει τα χέρια με τον συνταγματάρχη Castillo Armas,πίνακας του Diego Rivera το 1954
Έτσι με την βοήθεια της CIA και το σχέδιο «PB Success» η «Δημοκρατία της Μπανάνας» εγκαθιδρύθηκε στην Γουατεμάλα, προκαλώντας 8.000 νεκρούς στο κύκλο αίματος και τρομοκρατίας που κράτησε δυο μήνες. Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Richard M. Nixon, ήταν ο πρώτος που φτάνει Γουατεμάλα για να συγχαρεί τους διορισμένους από αυτόν φασίστες δηλώνοντας:
«Η Γουατεμάλα πρόκειται να μπει σε μια νέα εποχή, όπου θα υπάρχει ευημερία για τον λαό μαζί με ελευθερία για τον λαό»
Ακολούθησαν τα γνωστά: Βασανισμοί, εξαφανίσεις, ακρωτηριασμοί, βιασμοί και ότι άλλο τυποποιημένο συνοδεύει τις νίκες του «ελεύθερου κόσμου των αγορών» .
Ο Richard M. Nixon και ο υφιστάμενος του «πρόεδρος» της Γουατεμάλα Carlos Castillo Armas
Το Δ.Ν.Τ. βρίσκεται στη Γουατεμάλα από το 1984, («καλεσμένο» με όλες τις πρέπουσες τιμές από τον τότε δικτάτορα και σπουδασμένο μισθοφόρο της School of the Americas, José Ríos Montt,) για να γράψει με την βοήθεια των ταγμάτων θανάτου του Ríos Montt (200.000 θύματα) άλλη μια σελίδα προκοπής και καλοσύνης και να εξαλείψει οποιαδήποτε παρεκτροπή συνδικαλιστικής δράσης στο οικονομικό θαύμα των 16 ωρών εργασίας με 2 δολάρια αμοιβή.
Ο Πρόεδρος Ronald Reagan επισκέφτηκε τον Ríos Montt τον οποίο περιέγραψε ως «άνθρωπο με ακέραιο χαρακτήρα… εντελώς αφιερωμένο στην δημοκρατία…»
Ο «εντελώς αφιερωμένος στην δημοκρατία Ríos Montt με τον Ronald Reagan
(Στις 10 Μαΐου 2013 (!) o υπέργηρος Ríos Montt καταδικάστηκε σε 80 χρόνια φυλάκισης για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ….)
Η κτηνωδία των «σπιτιών κοιτίδων» που είναι υπεύθυνα για την πάχυνση παιδιών ώστε αργότερα να πουλάν στην αγορά τα όργανα τους σύμφωνα με μια έκθεση του ΟΗΕ του 1991 δεν πρέπει να μας απασχολεί. Σήμερα στην Γουατεμάλα το 49% των παιδιών κάτω των 5 ετών υφίστανται χρόνιο υποσιτισμό, από τα 1200 παιδιά που γεννιούνται καθημερινά, τα 599 πρόκειται να ζήσουν υποσιτισμένα. Λόγω και του υποσιτισμού της μητέρας, 3 παιδιά θα πεθάνουν την πρώτη μέρα της γέννησής τους, 6 πριν κλείσουν μια εβδομάδα ζωής, 4 πριν κλείσουν ένα μήνα, και 64 μωρά θα πεθάνουν πριν γίνουν 5 ετών. (UNICEF το 2009)
Ανεξήγητο αν αναλογιστούμε την κλίμακα του οικονομικού επιτεύγματος, όπως ομολογούν οι «δείκτες» που πέτυχε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην απαλλαγμένη από συνδικαλιστές και εργατικές ενώσεις Γουατεμάλα.
Τελευταίες φανερές επεμβάσεις της CIA στην Λατινική Αμερική ήταν αφενός το πραξικόπημα ενάντια στην κυβέρνηση του Ούγο Τσάβες στην Βενεζουέλα το 2002 και αφετέρου το πραξικόπημα της 28ης Ιουνίου 2009 ενάντια στον πρόεδρο Μανουέλ Σελάγια της Ονδούρας.
Από την πρώτη μέρα της προεδρίας του Ούγο Τσάβες, οι ΗΠΑ διά μέσου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και πολύ μεγάλων τραπεζών και διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, άρχισαν την καμπάνια της αποσταθεροποίησης της οικονομίας, με μηνύματα και ξεκάθαρες προειδοποιήσεις ότι η Βενεζουέλα οδηγείται σε καταστροφή. Πάγωσαν πιστώσεις, εμπορικές παραγγελίες, ακύρωσαν συμβόλαια…Βλέπετε, ο Ούγο Τσάβες είχε τολμήσει, άκουσον –άκουσον θράσος, να αποσαρθρώσει τα προγράμματα δομικής αναπροσαρμογής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που με καλοσύνη χριστιανική τα εκπόνησε, κατόπιν προσκλήσεως του σοσιαλδημοκράτη προέδρου Carlos Perez το 1988.
Οι ΗΠΑ έσπευσαν όχι μόνο να χαιρετίσουν το πραξικόπημα, αλλά και να το χαρακτηρίσουν ως νόμιμη πράξη και «θέληση του λαού», με την οποία η Βενεζουέλα «θα περάσει σε μία νέα περίοδο δημοκρατίας και ηρεμίας».Και το ΔΝΤ ανακοίνωσε ότι θα είναι εξαιρετικά ευτυχές να παρέχει νέα δάνεια, σε «μία μεταβατική κυβέρνηση».
Η χαρά τους κράτησε μόνο 48 ώρες…
Η Ονδούρα αποτελεί το προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ και αποκαλείται περιπαικτικά USS Honduras, από την εποχή που πρέσβης των ΗΠΑ ήταν ένας από τους αρχιτέκτονες των ταγμάτων θανάτου και του βρώμικου πολέμου, όταν η «δημοκρατία» παρέκλινε από τον αμερικανικό δρόμο της, τον οποίο ο Μπους αργότερα είχε τοποθετήσει στη θέση του συντονιστή όλων των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, δεκατεσσάρων τον αριθμό συν τη CΙΑ, στέλεχος και αντιπρόεδρος της εταιρείας McGraw-Hill μητρική της Standard & Poor ‘s και που σήμερα βγάζει το ψωμάκι του ως λέκτορας διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Yale, ο «Έλληνας της Χρονιάς» για το 2005, Τζον Νεγκροπόντε.
Στην Ονδούρα υπάρχει η μεγαλύτερη αμερικανική αεροπορική βάση στην περιοχή Σάτο Κάνο. Αυτή ήταν και η βάση των παραστρατιωτικών ομάδων, όπως οι «Κόντρας», από όπου εφορμούσαν ενάντια σε άλλες χώρες της περιοχής. Η Ονδούρα ίσως να είναι η πιο φτωχή χώρα της Λατινικής Αμερικής με το 60% του πληθυσμού της να ζει υπό συνθήκες ακραίας φτώχειας.
Η Ονδούρα, κλασσική «μπανανία», έγινε το νέο πειραματικό εργαστήρι του Μπάρακ Ομπάμα για τη Λατινική Αμερική, δηλαδή του δόγματος να «διορθώνεται» η πορεία της δημοκρατίας σε περίπτωση «παρέκκλισης» της από το πλαίσιο του φιλελευθερισμού, με την πρόσκαιρη χρήση δύναμης, τις «μαύρες επιχειρήσεις» την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης, τα πραξικοπήματα, τον οικονομικό πόλεμο. Ως μαριονέτες αρχι-πραξικοπηματίες χρησιμοποιήθηκαν ο αρχηγός του στρατού της Ονδούρας Ρομέο Βελάσκες και ο αρχηγός της Αεροπορίας, Πρίνσε Σουάσο. Και οι δυο απόφοιτοι της School of the Americas…
Το λάθος του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Μανουέλ Σελάγια ήταν ότι προσπάθησε να εντάξει την Ονδούρα στην ALBA. Την Μπολιβαριανή Συμμαχία που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Βενεζουέλας, της Κούβας και της Βολιβίας, και να διενεργήσει ένα δημοψήφισμα. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Σελάγια ήταν ηγέτης του δεξιού Φιλελεύθερου Κόμματος.
Το πραξικόπημα στην Ονδούρα δεν έχει να κάνει με τον έλεγχο μιας χώρας που οι επιχειρηματίες, οι πολυεθνικές, το ΔΝΤ και η δεξιά ούτως ή άλλως και επί Σελάγια έλεγχαν, αλλά αφενός με την διασφάλιση ότι η Ονδούρα δεν θα εξακολουθήσει να συνδέεται με αριστερές χώρες της Λατινικής Αμερικής και αφετέρου με την προσπάθεια μελλοντικής ευρύτερης αποσταθεροποίησης σε όλη την περιοχή. Κάτι που αποδεικνύεται από τα πρόσφατα γεγονότα στην Βενεζουέλα…
Ωστόσο σήμερα πολλά τσιράκια αυτών των καθεστώτων δικάζονται και καταδικάζονται ακόμα και από διεθνή δικαστήρια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Και όμως κανείς δεν αγγίζει τους ηθικούς αυτουργούς αυτών των εγκλημάτων. Πολυεθνικές εταιρίες, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, την CIA τον μαέστρο πραξικοπημάτων Henry Kissinger. Ο οποίος σήμερα είναι ιδιοκτήτης εταιρείας συμβούλων με την ονομασία Kissinger Associates, Inc, που ιδρύθηκε το 1982 και συμβουλεύει πελάτες όπως την American Express, την Coca-Cola, την Lehman Brothers Chase Manhattan Bank που τώρα ονομάζεται JPMorgan Chase, για επενδυτικές ευκαιρίες παντού στον κόσμο και την παροχή συμβουλών σχετικά με τις σχέσεις που πρέπει να αναπτύσσουν οι επενδυτές με τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο.
Χυδαίες πολιτικές
«Στα μέσα του 1998 ο Λευκός Οίκος ρίχνει ακόμα έναν κακό στο παγκόσμιο προσκήνιο: ακούει στο καλλιτεχνικό όνομα Οσάμα μπιν Λάντεν, είναι ισλαμιστής φονταμενταλιστής, έχει γένια, φοράει τουρμπάνι και στην αγκαλιά του κρατάει και χαϊδεύει ένα τουφέκι. Θα κάνει άραγε καριέρα αυτό το καινούργιο αστέρι; Θα έχει καλές εισπράξεις; Θα τα καταφέρει να γκρεμίσει τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού ή δε θα είναι τίποτα περισσότερο από έναν κομπάρσο; Στα έργα τρόμου ποτέ δεν ξέρεις»
Εδουάρδο Γκαλεάνο
Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον (Samuel P. Huntington) καθηγητής πολιτικής επιστήμης του Χάρβαρντ, προεδρικός συντονιστής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, ιδρυτής του «Ιδρύματος Ολιν», John M. Olin Institute For International Affairs, ίδρυμα που χρηματοδοτούσε την «Mont Pelerin Society» και οργανώνει τη διάδοση των «σωστών» αναλύσεων στους κόλπους της ακαδημαϊκής κοινότητας και των ΜΜΕ με χρηματοδότηση της ομώνυμης κολοσσιαίας χημικής βιομηχανίας, έγραφε ήδη από το 1957 στο βιβλίο του «The Soldier and the State» πως χρειάζεται μια « γενικευμένη υιοθεσία μιλιταριστικών αξιών από τις δυτικές κοινωνίες, ως μόνη απάντηση στον κομμουνιστικό κίνδυνο».
Ενώ το 1968 στο βιβλίο Political Order in Changing Societies αναφέρει πως υπάρχει «ανάγκη της επιβολής δικτατορικών καθεστώτων στον Τρίτο Κόσμο», διότι «η δημοκρατία αποτελεί όχι μόνο πολυτέλεια αλλά και εμπόδιο για την οικονομική ανάπτυξή τους».
Το 1972 προσελήφθη ως σύμβουλος από την φασιστική αμερικανοκινούμενη στρατιωτική χούντα της Βραζιλίας του Εμίλιο Γκαραστάζου Μέντιτσι (Emílio Garrastazu Medici). Είχε προηγηθεί το 1971, η συνάντηση του προέδρου Nixon και του φασίστα Medici με σκοπό τον συντονισμό των προσπαθειών τους για την ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο και του Σαλβαδόρ Αλιέντε.
Medici,Kissinger,Nixon Washington1971
Το 1973 ο Χάντιγκτον γράφει για την Βραζιλία στο «Προσεγγίσεις στην πολιτική αποσυμπίεση» πως «η χαλάρωση των μηχανισμών ελέγχου από οποιοδήποτε αυταρχικό καθεστώς μπορεί να έχει εκρηκτικά αποτελέσματα, έτσι ώστε η όλη διαδικασία να ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο αυτού που την ξεκίνησε» -και, συνεπώς, ο όποιος εκδημοκρατισμός πρέπει ν’ αποφύγει κάθε πραγματική παραχώρηση ελευθεριών στα λαϊκά στρώματα».
Τα πλεονεκτήματα «των μηχανισμών ελέγχου» ,κυρίως ο ιδιωτικός στρατός που περιπολούσε στους δρόμους πληρωμένος από κεφαλαιοκράτες, και εκπαιδευμένος από τον Γάλλο φασίστα στρατηγό Paul Aussaresses, τα απολάμβαναν οι νεοφιλελεύθεροι επενδυτές. Οι πολυεθνικές, όπως η «Phillips»,η «General Motors», η «Chrysler», η «Volkswagen», η «Firestone», η «Ford», η Mercedes Benz (θυγατρική της Daimler Chrysler) καλωσόρισαν αυτό το όργιο καταστολής και αναζήτησαν αυτοστιγμεί όλους τους τρόπους για να το στηρίξουν. Ήταν η περίοδος που οι ξένες πολυεθνικές χορηγούσαν αφειδώς «δωρεές» προς την αντικομουνιστική «Επιχείρηση Μπαντεϊράντες»,»OBAN – Bandeirante Operation» που τσάκισε τα συνδικαλιστικά εργατικά σωματεία, μετατρέποντας την Βραζιλία στην πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη από τις μεγάλες αγορές του εξωτερικού για τους Αμερικανούς Βιομήχανους και στην όγδοη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Τα νεοφιλελεύθερα boys της «Mont Pelerin Society» καυχιόταν γι αυτό το επίτευγμα των αριθμών και των δεικτών «ανάπτυξης».
Η Βραζιλία κάτω από την ομπρέλα του ΔΝΤ μετατράπηκε σε μια θυγατρική ξένης ιδιοκτησίας με θεσμοθετημένη δεκαεξάωρη εργασία από εργάτες δεσμευμένους με συμβόλαιο. Το 68% του πληθυσμού έπαιρνε λιγότερο από το απαιτούμενο ποσό θερμίδων ενώ το 58% των παιδιών υπέφεραν από χρόνιο υποσιτισμό. Επτά με οκτώ εκατομμύρια παιδιά ζούσαν στους δρόμους, το δε εκπαιδευτικό και υγειονομικό σύστημα της Βραζιλίας κατατάσσονταν υψηλότερα μόνο από το Γκίνι-Μπισάου και το Μπαγκλαντές…
Δεν θα συνεχιστεί η καταγραφή διότι δεν πρέπει να υποτιμηθεί η κλίμακα τέτοιων οικονομικών επιτευγμάτων του καπιταλισμού που προχωρούσε παράλληλα με την εδραίωση του φασιστικού κράτους στην όγδοη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου.
Ο Χάντιγκτον, εγκέφαλος και της «Federal Emergency Management Agency» Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαχείρισης Καταστάσεων Έκτακτης Ανάγκης του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ,- που μεταξύ άλλων προμηθεύει τις κυβερνήσεις με εμπειρογνώμονες σε εξειδικευμένους τομείς της οικονομίας και της πολιτικής- σε μια έκθεση του το 1976, με τίτλο «Η κρίση της δημοκρατίας» για λογαριασμό της οργάνωσης Trilateral Commisssion, αναφέρει:
«Η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος προϋποθέτει συνήθως ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης εκ μέρους ορισμένων ατόμων και ομάδων….»
Για να στείλεις όμως στο περιθώριο κάποιους ενοχλητικούς πρέπει-πρώτα να πειστούν για το μάταιο των διεκδικήσεών τους. Ο Χάντιγκτον γράφει: «…από κάποιο σημείο και μετά θα συνοδευθεί από μια μείωση της συλλογικής τους συνείδησης και ως εκ τούτου της πολιτικής συμμετοχής τους» (Ιός :Ο Προκρούστης των πολιτισμών)
Το συμπέρασμα της έκθεσης ήταν ότι έχει δημιουργηθεί «πλεόνασμα δημοκρατίας και γι αυτό χρειάζονταν επιθυμητά όρια στην επέκταση της πολιτικής δημοκρατίας». Γι αυτό ο Πρόεδρος των ΗΠΑ πρέπει «να ενεργεί με την υποστήριξη και την συνεργασία σπουδαίων προσώπων… από σημαντικές επιχειρήσεις, τις τράπεζες, τα δικηγορικά γραφεία, τα ιδρύματα και τα ΜΜΕ, που αποτελούν το κατεστημένο του ιδιωτικού τομέα». Λαμπρά! Γι αυτό και ο Nelson Rockefeller ο αδελφός του David διορίστηκε αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1974-1977)
Η επανάσταση και η εδραίωση του κομμουνιστικού κράτους της Κούβας, η υπόθεση της Χιλής, και οι επαναστατικές αναταραχές στην Λατινική Αμερική ή στην Ασία και το ρεύμα αμφισβήτησης της εξουσίας μέσα στο εσωτερικό των ΗΠΑ δημιούργησαν μια κρίσιμη κατάσταση, απειλητική ως προς τα καπιταλιστικά συμφέροντα η οποία ήταν πολύ πιο σύνθετη από την απειλή της ΕΣΣΔ.
Έτσι, στις αρχές του 1973 ο γνωστός μας χρηματοδότης του Pinochet, David Rockefeller και ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, Zbigniew Kazimierz Brzezinski, δημιουργούν την Τριμερή Επιτροπή (Trilateral Commisssion) εξαιτίας της ανάγκης για μεγαλύτερη ενότητα ανάμεσα σε ΗΠΑ, Δυτική Ευρώπη και Ιαπωνία διότι «τα πράγματα παγκοσμίως βρίσκονταν σε μια κρίσιμη κατάσταση και έπρεπε να υπάρχει μια ιδιωτική ομάδα που θα μπορούσε να παρέμβει» (Eastern Economic Review 25 Μαρτίου 1977)
Ήδη όμως από το τέλος της δεκαετίας του ‘70 αρχές του ’80, ο Σοβιετικός συνασπισμός έδειχνε τα πρώτα σημάδια κλονισμού.(Το παρόν κείμενο δεν θα ασχοληθεί με τα εσωτερικά προβλήματα της ΕΣΣΔ.)
Μερικές από τις αιτίες: Η ένταση των εξοπλισμών των ΗΠΑ, με στόχο ο στρατιωτικός ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ να γίνει υπερβολικά δαπανηρός για τους Σοβιετικούς. Η «Πρωτοβουλία Στρατηγικής Άμυνας» του Ρίγκαν (Πόλεμος των Άστρων) έγινε κεντρικό στοιχείο της στρατηγικής. Παράλληλα τα υπόγεια κανάλια της CIA, που είχε φτάσει να είναι ένας από τους μεγαλύτερους εργοδότες του κόσμου, τροφοδοτούσαν, ανάμεσα σε άλλα, την «Αλληλεγγύη» στην Πολωνία και τους μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν.
Αυτοί οι κύριοι ειναι ηθικά ισότιμοι με τους ιδρυτές του αμερικάνικου έθνους. Ρ.Ρήγκαν 1985
Με πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική στήριξη και τη χρηματοδότηση των ισλαμικών ταξιαρχιών, που λίγο αργότερα έγιναν γνωστές ως Αλ Κάιντα, ταυτόχρονα με τον υποδαυλισμό και την τεχνική έκρηξη της τιμής των καυσίμων, προκειμένου να «ματώσει» η σοβιετική οικονομία.
Ο Γκαστ Αβρακότος, Έλληνας εθνικόφρονας, κομμουνιστοφάγος πράκτορας της CIA και «υπάλληλος» – business intelligence- στην News Corp του μεγιστάνα των ΜΜΕ Rupert Murdoch ήταν υπεύθυνος, μαζί με τον Charlie Wilson’s υπεύθυνο των «μαύρων πιστώσεων» (χρήματα που προερχόταν από εμπόριο ναρκωτικών) της CIA, για τον εξοπλισμό των «μαχητών της ελευθερίας». Ήταν η μεγαλύτερη επιχείρηση στην ιστορία της CIA, που της απορρόφησε το 70% του προϋπολογισμού της.
Ο Charlie Wilson’s ανάμεσα στους «μαχητές της ελευθερίας»
Ο Charlie Wilson’s δοκιμάζει την αμερικανική βοήθεια στους μαχητές του Αλλάχ
Η περίπτωση της Πολωνίας διαφέρει λίγο από αυτήν του Αφγανιστάν. Εδώ έχουμε, εκτός από το Βατικανό, την ΜΚΟ National Endowment for Democracy. Η NED ειδικεύεται στη δημιουργία μη κυβερνητικών οργανώσεων, στη χειραγώγηση των προεκλογικών εκστρατειών και στη διεξαγωγή εκστρατειών παραπληροφόρησης.
Ο Λεχ Βαλέσα στα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Ρ.Ρηγκαν
Η ειδίκευση αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη μεγάλη εμπειρία που είχαν αποκτήσει σε αυτόν τον τομέα η CIA, η οποία χρησιμοποιούσε την NED ως βιτρίνα.
Ήδη από το 1984 η NED προχωρούσε στη διανομή «άμεσης βοήθειας» στο συνδικάτο «Αλληλεγγύη», εφημερίδων και ομάδων «υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων», ανεξάρτητων φυσικά.
Για την εκστρατεία των προεδρικών εκλογών του 1989 το NED χορήγησε 2,5 εκατομμύρια δολάρια στο κίνημα Solidarnosc του οποίου ηγείτο ο Λεχ Βαλέσα, ο οποίος και ανήλθε στην εξουσία εκείνη τη χρονιά ως ισχυρός σύμμαχος της Ουάσιγκτον. Αμέσως έφτασε στην Πολωνία το ΔΝΤ και οι οικονομολόγοι της Σχολής του Σικάγου…
Ο Τζ.Μπους ο πρώτος που επισκέφθηκε τον Βαλέσα τον Ιούλη του 1989
Το δε Βατικανό και η περιβόητη «Επιτροπή για το Δόγμα και την Πίστη», στην ουσία οι μυστικές υπηρεσίες της «Αγίας Έδρας», όπου επικεφαλής ήταν ο καρδινάλιος Γιόζεφ Ράτσινγκερ (Joseph Alois Ratzinger) μετέπειτα Πάπας Βενέδικτος, εκτός του ότι στήριζε οργανώσεις όπως το συνδικάτο Αλληλεγγύη του Λεχ Βαλέσα, χτυπά αλύπητα όσους κληρικούς συγκρούονταν με τα δικτατορικά φασιστικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, συντασσόμενοι με τα κοινωνικά κινήματα των χωρών τους, στηρίζοντας ταυτόχρονα τους αιμοσταγείς δικτάτορες όπως τον Βιντέλα στην Αργεντινή και τον Πινοσέτ στη Χιλή. Άλλωστε ο Ratzinger ήταν οπαδός του ιδεολογικού τρίπτυχου «Θεός, πατρίδα, ιδιοκτησία».
Οι παλιοί φίλοι συναντιούνται ..
Η Trilateral Commisssion θεώρησε λοιπόν, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, πως πρέπει αφενός να συμβάλει στην δημιουργία των απαραίτητων διεθνών επαφών για την νέα παγκόσμια οικονομία, αφετέρου να επιβάλει την επιστροφή του αφυπνισμένου κόσμου σε μια κατάσταση παθητικότητας και απάθειας. «Μετριασμός της δημοκρατίας» «Moderation of Democracy, έτσι ονόμασαν ευφημιστικά τον στόχο τους. Άλλωστε τα μέλη της προέρχονταν από την παγκόσμια πολιτική ελίτ, από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, από τα πανεπιστήμια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, Time -Washington Post- CBS- Die Zeit- Japan Time-The Economist. Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης με ζωτικότητα αφιέρωσαν τον εαυτό τους να πείσουν τα υποψήφια θύματα για τα μεγάλα πλεονεκτήματα της «ελεύθερης αγοράς». Τέλος μετείχαν οι τράπεζες: Chase Manhattan, Lehman Brothers Bank, Bank of America, Bangue de Paris, Bank of Tokyo, Lloyds.
Η Trilateral Commisssion, που στις ΗΠΑ είναι καταχωρημένη ως φιλανθρωπικό ίδρυμα, αν και σήμερα θεωρείται ότι βρίσκεται σε παρακμή, τότε δημιουργήθηκε ως ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο αποφάσεων, ένα ισχυρότατο σύνολο αλληλεπικαλυπτόμενων δικτύων επιρροής, εκπροσωπώντας πολυεθνικές εταιρείες και τράπεζες, που ως ομάδα αποτελούσαν πλέον την δεύτερη παγκοσμίως οικονομική δύναμη μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, και για το συντονισμό των κέντρων πολιτικής, πολιτιστικής, και διανοητικής ισχύος. Χρησιμοποίησαν διάφορα καπιταλιστικά θεσμικά πλαίσια μα και τις αστικές δομές εξουσίας για να ασκήσουν επιρροή στην παγκόσμια πολιτική σε μια εποχή που ο καπιταλισμός μεταμορφώνονταν.
Είναι η περίοδος που σηματοδοτείται από την εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο (και όχι στα κράτη μπανανίες) των φιλελεύθερων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων που εφάρμοσαν τις οικονομικές πρακτικές του ΔΝΤ στην Κίνα του Ντενγκ Σιαο-Πινγκ, όπου πρώτος πρώτος την επισκέφτηκε ο Friedman, (το θέμα θα μας απασχολήσει σε μελλοντικό κείμενο) μα και στις «ανθούσες» χώρες του καπιταλισμού της «ευημερίας» και της δημοκρατίας καταρχήν στην Βρετανία της Margaret Hilda Thatcher μα και στις ΗΠΑ του Ronald Reagan.
Ο Ρέιγκαν, είχε 22 οικονομικούς συμβούλους μέλη της Mont Pelerin Society συν τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ George Schultz, πρύτανη του Πανεπιστημίου του Σικάγου από το 1962 ως 1969, πρόεδρο της πολυεθνικής εταιρείας Bechtel Group, η οποία έκανε χρυσές δουλειές στην Χιλή του φασίστα Pinochet στο τομέα των κατασκευών και στην εξόρυξη χαλκού. Η Bechtel ήταν και μια από τις ιδιοκτήτριες εταιρείες του νερού της Βολιβίας, όπου οι αγρότες ή οι κτηνοτρόφοι έπρεπε να πληρώνουν μια ειδική άδεια στην Μπέχτελ για να συλλέγουν το νερό της βροχής στο κτήμα τους! Ο George Schultz διετέλεσε και πρόεδρος της JPMorgan Chase & Co.
Οι προτροπές – διαταγές της άρχουσας τάξης αρχίζουν να υλοποιούνται σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό. Είναι η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού η αγοραιοποίση των πάντων, που διαρκεί σε όλη τη δεκαετία 1980-’90. Βασική συνιστώσα αυτής της επιχείρησης ήταν ο πλήρης έλεγχος και η ευθυγράμμιση των Μέσων Ενημέρωσης, με τις επιλογές της ελίτ (μια σχέση που είχε διαταραχτεί ως ένα βαθμό τη δεκαετία του ’60).
Η Margaret Hilda Thatcher ήταν η μεγαλύτερη θιασώτις του μέντορα του νεοφιλελευθερισμού Hayek του think tank «Mont Pelerin Society» και υπερασπίστρια μα και προστάτιδα του φασίστα Pinochet που τον τιμούσε «ως έναν ειλικρινή πολεμιστή του κομουνισμού.»
Τα πάντα άρχισαν να αλλάζουν όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ διέκοψε συζήτηση οικονομικών εγκεφάλων του κόμματός της και, ρίχνοντας στο τραπέζι ένα αντίτυπο του βιβλίου του Hayek «Το Σύνταγμα της Ελευθερίας» τους τόνισε «Σε αυτό πιστεύουμε», μας πληροφορεί ο γνώστης Ανδρέας Ανδριανόπουλος.
Θεωρούσε, όπως και ο μέντορας της, γενικά την αναδιανομή του εισοδήματος και του κεφαλαίου από την κυβέρνηση ως μία απαράδεκτη παραβίαση της ατομικής ελευθερίας.
Βέβαια οι κρατικές μπίζνες της Γηραιάς Αλβιόνας αναμειγνύονταν με τις οικογενειακές επιχειρήσεις του υιού Mark Thatcher όπως η εταιρία «διεθνών συμβούλων» «Monteagle Marketing» αλλά και του πατρός, Denis Thatcher, όπως η πετρελαϊκή εταιρεία Burmah-Castrol που χρεοκόπησε, αλλά διασώθηκε με δημόσιο χρήμα από την Τράπεζα της Αγγλίας. Η υπερήφανη μαμά Thatcher έλεγε για το μονάκριβο γιο της: «Ο Μαρκ μπορεί να πουλήσει χιόνι στους Εσκιμώους και άμμο στους Άραβες»
H ίδια η Thatcher (πολέμιος του καπνίσματος) το 1992 είχε προσληφθεί από την αμερικανική πολυεθνική εταιρεία καπνού Philip Morris Companies Inc ως «γεωπολιτική σύμβουλος» των αγορών της Νοτίου Αφρικής και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Philip Morris την εποχή εκείνη ήταν ο μεγιστάνας των ΜΜΕ, Rupert Murdoch.
Μargaret Τhatcher-Rupert-Murdoch
Έτσι κι αλλιώς η Thatcher, τα συμφέροντα του κεφαλαίου τα είχε αναγορεύσει σε «εθνικά συμφέροντα», ενώ, αντίθετα, τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, τις βάφτισε «συντεχνιακά συμφέροντα» και τις απέρριψε συνοπτικά, ενώ στα εργατικά σωματεία η Thatcher ανακάλυψε τον «εσωτερικό εχθρό» που ούτε λίγο ούτε πολύ προέβαινε σε «αντεθνικές» πράξεις.
Όπως άλλωστε έλεγε ο Hayek: «Η ελεύθερη επιλογή μπορεί τουλάχιστον να υπάρξει υπό καθεστώς δικτατορίας που αυτοπεριορίζεται αλλά όχι κάτω από μια δημοκρατία χωρίς όρια που δεν μπορεί να περιοριστεί».
Έτσι η Thatcher έθεσε τα όρια δηλώνοντας, μετά τον πόλεμο των νησιών Φόκλαντ που έφερε την κωδική και συμβολική ονομασία «Επιχείρηση Εταιρεία»: «Έπρεπε να πολεμήσουμε τον εξωτερικό εχθρό στα Φόκλαντ και τώρα πρέπει να πολεμήσουμε τον εσωτερικό εχθρό ο οποίος είναι πολύ πιο δύσκολος αντίπαλος αλλά εξίσου επικίνδυνος για την ελευθερία».
Γνωρίζατε άραγε ότι όταν ανέλαβε η Thatcher «…τα συνδικάτα συνδιοικούσαν την χώρα, (Βρετανία) καθημερινά το ρεύμα του ηλεκτρικού είχε πολύωρες διακοπές ενώ συχνά νεκροί άνεργοι και άστεγοι βρίσκονταν σε πεζοδρόμια και σκοτεινούς παράδρομους.»;
Το λέει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Θιασώτης της άμετρης ισχύος του χρήματος, μέλος φιλελεύθερων δεξαμενών σκέψης, ο οποίος κηρύχτηκε έκπτωτος του βουλευτικού αξιώματος από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο το 2006 διότι ήταν επικεφαλής της εταιρείας European Profiles, που παρείχε ομάδες διεθνών ειδικών, συμβουλεύοντας την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε θέματα Ανταγωνισμού και Απελευθέρωσης των Αγορών. Συμπωματικά σύμφωνα με το δικαστήριο η εταιρεία European Profiles είναι μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες παροχής συμβουλών Διοίκησης στην Ελλάδα και μεταξύ των πελατών της περιλαμβάνεται το Ελληνικό Δημόσιο (Υπουργεία Ανάπτυξης, Εργασίας, Εθνικής Οικονομίας κ.τ.λ.), για λογαριασμό του οποίου αναλαμβάνει μελέτες και παρέχει υπηρεσίες συμβούλου διοίκησης.
Μάλιστα το think tank του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, με το όνομα Κ.Ι.Π.Α.Ε.Α, κατείχε κεντρικό ρόλο στη διάδοση του φιλελεύθερου θαυμασμού προς τους «μαχητές του Αλλάχ» στο Αφγανιστάν. Τον Μάρτιο του 1986 ο Ανδριανόπουλος διοργάνωσε Πανευρωπαϊκό Συνέδριο με τίτλο «Ελευθερία στο Αφγανιστάν» όπου στο κλείσιμο του συνεδρίου καταδικάστηκε η «επεκτατική δράση του σοβιετικού ολοκληρωτισμού στο Αφγανιστάν».
Ενώ το μέλος του think tank Κ.Ι.Π.Α.Ε.Α, Κώστας Καραμανλής πρώην πρωθυπουργός, έγραψε:
«Ο οκτάχρονος πόλεμος του Αφγανιστάν αποτέλεσε έκπληξη για τους περισσότερους. Κανείς δεν περίμενε ότι οι Σοβιετικοί θα συναντούσαν ανυπέρβλητες δυσκολίες να επιβάλουν τη θέλησή τους, ούτε ότι οι άοπλοι Αφγανοί θα έδιναν με τόσο πάθος τη ζωή τους σε έναν τελείως άνισο αγώνα. Κι όμως ένας φτωχός, σκληροτράχηλος λαός δε συμβιβάστηκε. Πολέμησε και πολέμησε για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και τις παραδόσεις του. Ο πόλεμος της ντροπής, αλλά και της μεγαλοσύνης του αφγανικού λαού ήταν ίσως το πιο συνταρακτικό γεγονός της δεκαετίας, το τέλος της οποίας διερχόμαστε. Ανάλογη ήταν η μεταχείριση που του επιφυλάχτηκε από τη διεθνή δημοσιότητα. Σε όλα τα μέρη του κόσμου, όπου τα μέσα επικοινωνίας και οι δημοσιογράφοι δεν είναι κατευθυνόμενα, το δράμα του Αφγανιστάν έγινε ευρύτατα γνωστό. Σε όλα τα μέρη του κόσμου, του ελεύθερου, του δημοκρατικού κόσμου, με εξαίρεση την Ελλάδα. Την Ελλάδα της οποίας η κρατική τηλεόραση βάφτισε τους ήρωες της αφγανικής αντίστασης φανατικούς θεοκράτες και ακροδεξιούς μισθοφόρους. Είναι αυτή η επίσημη παραπληροφόρηση που υπονομεύει μακροπρόθεσμα τα θεμέλια της ελληνικής δημοκρατίας»!
![20110131_US__ihad_pakistan_Afghanistan_02_thumb[1]](https://redflecteur.files.wordpress.com/2014/09/20110131_us__ihad_pakistan_afghanistan_02_thumb1.jpg)
Richard James Kerr Αναπληρωτής Διευθυντής της cia ανάμεσα σε φίλους.
Ο Brzezinski ακούει τις οδηγίες χρήσης όπλου από τον φίλο Οσάμα
Σήμερα, βέβαια, οι τότε «ήρωες της αφγανικής αντίστασης», απουσία κάποιας άλλης αξιόπιστης πολιτικής απειλής, έχουν μεταμορφωθεί σε «οργανωμένους τρομοκράτες» που τόλμησαν να χτυπήσουν τις ΗΠΑ –τι ιστορική ειρωνεία- μια 11η Σεπτεμβρίου….
Με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι κυρίαρχες δυνάμεις το διεθνές κεφάλαιο με τα πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά τους στηρίγματα, το στρατιωτικο-επιχειρηματικό σύμπλεγμα δηλαδή ανασυντάσσεται και προετοιμάζει τις δυνάμεις του για το μεγάλο σκοπό: να επεμβαίνουν στρατιωτικά και οικονομικά όταν και όπου κρίνουν ότι εξυπηρετούνται τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Χρειάζονταν όμως τυπικά η «ύπαρξη», ή η «κατασκευή», ενός «Υπέρ Εχθρού», που να δικαιολογεί τη συγκρότηση και ενίσχυση της κατασταλτικής μηχανής. Τι καλύτερο από τους μαυριδερούς ισλαμιστές πρώην συμμάχους και τώρα βολικούς τρομοκράτες;
Το Μέλλον υπό Έλεγχο;
«Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον έχει πολύ ξηρασία»
Μιχάλης Κατσαρός
Η ανατροπή του σοβιετικού συνασπισμού συντέλεσε ώστε η διεθνής καπιταλιστική οικονομία να εδραιωθεί αγκαλιάζοντας και ενσωματώνοντας ακόμα και τις πιο παραπεταμένες περιοχές του πλανήτη, σταθμίζοντας αυτήν την ενσωμάτωση αποκλειστικά με κριτήριο το κέρδος ή το δυνάμει κέρδος, υπονομεύοντας ταυτόχρονα έναν καθολικό αστικό θεσμό: Τον κρατικό παρεμβατισμό. Που προέκυψε ως απάντηση των καπιταλιστών στον κομμουνισμό.
Είναι αλήθεια πως αντικειμενικοί στόχοι πολιτικής, όπως η αναχαίτιση του κομμουνισμού που έφτασε στο κατώφλι της Δύσης και η μετατόπιση προς τα αριστερά της αντίστασης στα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, επέβαλαν στον μεταπολεμικό καπιταλισμό μερικούς οικονομικούς και κοινωνικούς σχεδιασμούς που προπολεμικά θα τους απέρριπταν ως «κομμουνιστικούς». Όπως, πλήρης απασχόληση με οκτάωρο, υγειονομικό σύστημα, ελεύθερα οργανωμένα εργατικά σωματεία που θεσμοθετημένα θα διαπραγματεύονταν το ύψος των εργατικών αμοιβών, κρατικό έλεγχο τιμών, συστηματικό κυβερνητικό-κρατικό έλεγχο στην διεύθυνση της οικονομίας , παρεμβατισμό μέσω κρατικών εταιρειών στην αγορά που επιτρέπει δικαιότερη ανακατανομή του εισοδήματος και διάφορα άλλα.
Ο Averell Harriman με τα αδιάσειστα καπιταλιστικά διαπιστευτήρια έφτασε να δηλώσει για τις ΗΠΑ πως: «αυτή η χώρα δεν φοβάται πλέον λέξεις όπως οικονομικός σχεδιασμός…» και πως «είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να σχεδιάζει…» .
Ο Jean Monnet ένθερμος οπαδός του οικονομικού φιλελευθερισμού των «ελεύθερων αγορών» έφτασε να υποστηρίζει με πάθος τον γαλλικό, και κατ’ επέκταση τον ευρωπαϊκό οικονομικό προγραμματισμό. Ενώ ο Λορδος Lionel Robbins, καθηγητής οικονομολόγος των «ελεύθερων αγορών», ο οποίος δίδασκε μαζί με τον Hayek στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου LSE, να κάνει στροφή 180 μοιρών να ασπαστεί τον κρατικό οικονομικό σχεδιασμό και μάλιστα να διευθύνει την μεταστροφή της Βρετανίας σε ημισοσιαλιστική χώρα.
Αυτό το σύστημα αναχαίτισης του κομμουνισμού ονομάστηκε «Μικτή οικονομία» και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συγκεκριμένη πολιτική προσαρμογής κομμουνιστικών ιδεών στην καπιταλιστική οικονομία άρα και ο οικονομικός προγραμματισμός που ακολούθησε, είχε εντυπωσιακές επιτυχίες μεταπολεμικά, κάνοντάς το δημοφιλές στις δυτικές κοινωνίες.
Ο κρατικός παρεμβατισμός απέβλεπε στην άμβλυνση της αλληλοσυμπληρούμενης αντίφασης μεταξύ της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», της κρατικής γραφειοκρατικής υπαλληλοκρατίας, των συνδικάτων, των εργατών, των αγροτών και των μεσοστρωμάτων. Ο καπιταλισμός θα ήταν αδύνατο να υπάρξει, εκείνη την εποχή, χωρίς αυτή την συναίνεση.
Ωστόσο, από τα μέσα της δεκαετίας του ‘70 είχε καταστεί σαφές πως ο παρεμβατισμός του κράτους μα και τα κρατικά σύνορα δεν αποτελούν σταθερά σημεία αναφοράς. Η «ελευθερία της αγοράς» δεν μπορεί να έχει μία συγκεκριμένη βάση και όρια, καθώς η αγορά είναι ικανή να αυτορυθμίζεται και να θέτει εκείνη ελεύθερα τα όρια των οικονομιών και ανάλογα να καθορίζει την πολιτική δράση ακόμα και πανίσχυρων κρατών. Έτσι το δημόσιο υπονομεύτηκε καθώς ωθήθηκε να καταργήσει όλες τις δραστηριότητες του και να παραδώσει ολόκληρη την υποδομή του και την δικαιοδοσία του στις προσταγές των θεολόγων της ελεύθερης αγοράς.
Στις «δημοκρατίες» όμως είναι αδύνατον να βγάλεις έξω αποσπάσματα θανάτου και τανκς όπως στην Χιλή στην Αργεντινή και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Το εργαλείο εδώ για να επιτευχθεί αυτή η άλωση του δημοσίου είναι τα δάνεια. Όλο και περισσότερα κράτη εξαρτώνται πλέον από τις προθέσεις και την καλή διάθεση υπερεθνικών οργανισμών όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή η Παγκόσμια Τράπεζα που με την υποστήριξη της οικονομικής ολιγαρχίας των μητροπολιτικών καπιταλιστικών χωρών, χορηγούν δάνεια σε χώρες, με την προϋπόθεση ότι θα ακολουθήσουν πολιτική αρεστή στις παγκόσμιες τραπεζικές αρχές. Κύρια, επιβάλουν ιδιωτικοποιήσεις, πώληση δηλαδή αποδοτικών επιχειρήσεων κοινής ωφελείας σε διάφορες πολυεθνικές που συνήθως μετέχουν οι ίδιοι οι πιστωτές μα και μέλη των ντόπιων κυρίαρχων τάξεων.
Στο σημείο αυτό θα μπορούσαμε να κάνουμε ζοφερές προβλέψεις για το μέλλον: όπως ότι τα σχολεία και τα νοσοκομεία θα είναι χορηγία του ιδιωτικού τομέα, ας πούμε της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός» που θα μοιράζει κουπόνια δικαιώματος χρήσης στους φτωχούς, στα πλαίσια της εταιρικής ευθύνης της, που σε συνδυασμό με ένα δάνειο, θα τους επιτρέπεται η πρόσβαση σε νοσοκομεία και σχολεία.(Στις ΗΠΑ 2 εκατομμύρια και πλέον Αμερικανών ηλικίας 60 ετών έχουν ακόμα εκκρεμή σπουδαστικά δάνεια. Συνολικά η ομάδα αυτών των ανθρώπων χρωστάει 43 δισ. δολάρια!!!)
Ή ότι η δικαστική εξουσία εκχωρείται με αντάλλαγμα μια επένδυση σε ένα επενδυτικό Hedge Fund ανοικτού ή κλειστού τύπου, δεν έχει σημασία, αρκεί να επιδοτηθεί ικανοποιητικά από το δημόσιο και να έχει επικεφαλής έναν αχυράνθρωπο όπως ας πούμε τον Μελισσανίδη, ή ότι η αστυνομία, ο στρατός και κάθε δύναμη καταστολής που εξασφαλίζει την υπακοή, αγοράζεται από την Coca Cola ή ότι οι φυλακές εκχωρούνται έναντι μισθώματος 99 χρόνων στην Wackenhut, (G4S) τον γνωστό πολυεθνικό όμιλο υπηρεσιών ασφαλείας που προσφέρει φύλαξη στις ισραηλινές φυλακές, και που βραβεύτηκε μάλιστα για τις υπηρεσίες ασφαλείας που πρόσφερε στην ολυμπιάδα της Αθήνας. Ήδη η καλή μας εταιρεία ανάλαβε τη «φύλαξη» των «Κέντρων Κράτησης Αλλοδαπών», σε Παρανέστι Δράμας, Κόρινθο και Ορεστιάδα, συνολικού προϋπολογισμού 12-14 εκατομμυρίων ευρώ.
Ήδη στις ΗΠΑ χρεώνονται : το κόστος δημόσιου συνηγόρου υπεράσπισης, το κόστος δωματίου όταν κάποιος φυλακίζεται, (ιδιωτικές φυλακές) η επιτήρηση όσων αποφυλακίζονται υπό όρους και όσων εκτίουν ποινή με αναστολή, το κόστος συσκευών ηλεκτρονικής παρακολούθησης, ενταλμάτων σύλληψης, τεστ ανίχνευσης αλκοόλ και ναρκωτικών και ταυτοποίησης DNA, ακόμα και το κόστος των ενόρκων. Η εταιρεία Sentinel Offender Services κάνει χρυσές δουλειές και αποτελεί τμήμα του επεκτεινόμενου σύμπαντος του καπιταλισμού της φτώχειας. http://www.kathimerini.gr/781389/article/oikonomia/die8nhs-oikonomia/megalwnei-to-sympan-toy-kapitalismoy-ths-ftwxeias
Άλλωστε οι φυλακές πρέπει να επεκταθούν για να αντιμετωπίσουν τους περιττούς ανθρώπους και τα έξοδα να επιβαρύνουν μια εταιρεία και όχι το δημόσιο που μόνο προγράμματα επιδότησης εκπονεί. Κι αν οι φυλακές είναι «υψίστης ασφαλείας» ακόμα καλύτερα. Μάλιστα οι θιασώτες της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και του laissez faire ως φιλάνθρωποι θα αναλάμβαναν ευχαρίστως τους φτωχούς ανθρώπους, που αυτοί φταίνε για την φτώχεια τους, τους ανέργους, που αυτοί φταίνε για την ανεργία τους, τους αστέγους, που αυτοί φταίνε για την ανέχεια τους και γενικά τους αδαείς και τους ενοχλητικά παρείσακτους συγκεντρώνοντας τους ας πούμε σε γκέτο, για να εξασφαλιστεί ότι όποια σκέψη για να ελέγξουν οι ίδιοι την μοίρα τους πρέπει να βγει από το μυαλό αυτού του αχρείου και τεμπέλικου όχλου. Δεν είναι άλλωστε η φτώχεια φυσικό φαινόμενο;
Αναρωτιέται ο Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Για τους φτωχούς, γνωρίζουμε τα πάντα: που δεν δουλεύουν, τι δεν τρώνε, πόσο δεν ζυγίζουν, πόσο ύψος δεν έχουν, τι στερούνται, τι δεν σκέφτονται, σε τι δεν πιστεύουν. Μας απομένει μόνο να μάθουμε γιατί είναι φτωχοί. Μήπως γιατί μας ντύνει η γύμνια τους και μας θρέφει η πείνα τους;» (Οι μέρες αφηγούνται)
Συνομωσιολογίες θα μου πείτε ή στην καλύτερη περίπτωση, ένας δυσφημιστικός λίβελος, μια σκέτη διασπορά ψευδών φημών. Διότι «η αριστερά έχει τη μαγική ιδιότητα να διαστρέφει αξίες· να προσδίδει στον κομφορμισμό και στη συμβατικότητα δήθεν υψηλό ανάστημα και να αντικαθιστά την κατανόηση των φαινομένων με τη μεταφυσική ηθικολογία», όπως γράφει η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου σε άρθρο της στις 12/03/2014 στην Αthensvoice.
Αλήθεια όμως, «μπορεί κανείς να φανταστεί πολυεθνικές εταιρείες να σύρουν στα δικαστήρια τις κυβερνήσεις των οποίων ο πολιτικός προσανατολισμός θα είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών τους; Μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι οι εταιρείες αυτές θα είχαν τη δυνατότητα να ζητήσουν -και να επιτύχουν !- την καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη από την εφαρμογή μιας πολύ περιοριστικής εργατικής ή και περιβαλλοντικής νομοθεσίας;»
Λαϊκισμός! Εμείς, ο αχρείος τεμπέλικος όχλος δηλαδή, πρέπει να πιστεύουμε ότι ο ιδιωτικός τομέας βελτιώνει την αποτελεσματικότητα της οικονομίας, προσφέρει απασχόληση και ανταγωνιστικότητα, αρκεί να αφήσουμε ανέπαφα τα δικτατορικά δικαιώματα αυτού του τομέα πάνω στη ζωή μας, στην κοινωνία, στην οικονομία στην εκπαίδευση και σε όλο το φάσμα της πολιτικής σφαίρας:
«Ασφάλεια τροφίμων, προδιαγραφές τοξικότητας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τιμές φαρμάκων, ελευθερία στο Διαδίκτυο, προστασία της προσωπικής ζωής, ενέργεια, πολιτισμός, πνευματικά δικαιώματα, φυσικοί πόροι, επαγγελματική κατάρτιση, υποδομές του κράτους, μετανάστευση: δεν υπάρχει ούτε ένας κλάδος δημόσιου ενδιαφέροντος που να μην υποτάσσεται στο θεσμοθετημένο ελεύθερο εμπόριο. Η πολιτική δράση των εκλεγμένων αντιπροσώπων θα περιοριστεί στη διαπραγμάτευση με τις πολυεθνικές ή τους τοπικούς αντιπροσώπους τους γύρω από τα υπολείμματα κυριαρχίας που οι εταιρείες θα έχουν την ευγενή καλοσύνη να τους παραχωρήσουν».
«Ήδη ορίζεται ότι οι χώρες που θα υπογράψουν, θα διασφαλίσουν «την εναρμόνιση των νόμων, των ρυθμίσεων και των διαδικασιών τους» με τις διατάξεις της συμφωνίας. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι θα επαγρυπνούν σχολαστικά για να τιμήσουν τις δεσμεύσεις τους. Σε αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσαν να συρθούν ενώπιον κάποιου από τα ειδικά δικαστήρια που θα δημιουργηθούν για να διευθετούν τις διαφορές μεταξύ των επενδυτών και των κρατών και τα οποία θα έχουν, μάλιστα, την εξουσία να επιβάλλουν εμπορικές κυρώσεις εναντίον των κρατών. Η ιδέα μπορεί να μοιάζει αδιανόητη, εγγράφεται, όμως, στη φιλοσοφία των εμπορικών συμφωνιών που βρίσκονται ήδη σε ισχύ.» Le monde-diplomatique http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article489
Δηλαδή μια χούφτα ιδιοκτήτες και μάνατζερ πολυεθνικών απόκτησαν τον έλεγχο μιας τεράστιας δημόσιας πίτας, αφού πρώτα, οι ίδιοι, συνέταξαν το συμβόλαιο που δέχτηκαν να υπογράψουν!
Μια έκφραση της σύμφυσης πολιτικών παραγόντων, που έτσι κι αλλιώς έχουν στην ιδιοκτησία τους μετοχές επιχειρήσεων, με το κεφάλαιο. Όποια μορφή και να έχει ο καπιταλισμός εθνικός, φιλελεύθερος, νεοφιλελεύθερος, κορποραπτικός, ιμπεριαλιστικός, πάντα υπήρχε συνεχής μετακίνηση διευθυντικών στελεχών ιδιωτικών επιχειρήσεων σε ανώτερες κρατικές θέσεις, κρατικές επιχειρήσεις και αντίστροφα. Έτσι εκφράζεται η εξουσία της αστικής τάξης. Ταξική συνεργασία σε όλο της το μεγαλείο.
Παράδειγμα: «Ελεύθερη αγορά» είναι αυτή που το «υπερτροφικό» δημόσιο δίνει 350 εκατομμύρια αποζημίωση στους εθνικούς εργολάβους Κόκκαλη και Μπόμπολα επειδή τα έσοδά τους από την είσπραξη διοδίων ήταν μικρότερα του αναμενόμενου!
Οτιδήποτε αντιρρητικό ή μια διαφορετική διαδικασία που θα διαμόρφωνε άλλα σχέδια και εγχειρήματα στο παραπάνω θεσμικό και νομικό πλαίσιο φαίνεται εχθρικό και αδιανόητο. Στην ουσία οι λαοί έχουν να αντιμετωπίσουν μια συμμαχία της ολιγαρχίας του πλούτου.
Μια συμμαχία: πολιτικού προσωπικού με οργανωμένα καπιταλιστικά συμφέροντα, διαμέσου της παγκόσμιας συνεργασίας των διευθυντικών τραπεζικών στελεχών των διεθνών δανειοδοτικών φορέων που εκπροσωπούν τους κοινούς πόρους της ολιγαρχίας, εκδοτικά τηλεοπτικά συγκροτήματα διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης», ιδεολογικών υπηρετών, και δυνάμεων καταστολής. Όλοι αυτοί έχουν βγάλει το πόρισμα τους :Επιδότηση από το δημόσιο, ιδιωτικά κέρδη, κοινωνικοποίηση χρεών με ταυτόχρονη επίθεση κατά των πραγματικών μεροκάματων, των κοινωνικών δημοσίων υπηρεσιών και των εργατικών συνδικάτων.
Στην ουσία της η συμμαχία αυτή πάει να πει: Ο «Πινοσέτ» βάζει τα κατασταλτικά μέσα, ο «Φρίντμαν» τα οικονομικά μέτρα, ο «Χάγιεκ» την ιδεολογία και ο «Πρετεντέρης» το δοχείο της προπαγάνδας.
Να τι έγραφε δημοσιογράφος ειδικού βάρους: «Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Άρα τι μένει; Μια κυβέρνηση σαν εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν «εκτός» ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς…»
Τάσος Τέλλογλου Δημοσιεύτηκε με ημερομηνία 28/4/2010 στο «Protagon.gr»
Γενικός κοινωνικός έλεγχος για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Θεσμική μονοσημία. Δημοκρατικότατα πίστευε ότι θέλεις, έχε όποια γνώμη θες πολιτικά και κοινωνικά. Αρκεί αυτά τα πιστεύω σου να μένουν στον περιορισμένο χώρο σου για να μην έχουν αλληλεπίδραση στην κοινωνία. Στο κάτω-κάτω πιο είναι το θεσμικό-νομικό πλαίσιο στο αστικό κράτος «δικαίου» στο οποίο μπορείς να εντάξεις την διαμαρτυρία σου; Δεν υπάρχει. Άρα σκάσε και συμμορφώσου, υπάκουσε στην κυβέρνηση και στην ιδιωτική εξουσία.
Η μόνη ελευθερία που είναι διατεθειμένοι να αναγνωρίσουν είναι αυτή της επιλογής του μεταλλαγμένου και πακεταρισμένου εξατομικευμένου ηλιθίου μπροστά στην πληθώρα προϊόντων των σούπερ μάρκετ, με αποκορύφωμα της ευτυχίας του να κάνει τις αγορές του με δωροεπιταγές που βρήκε στις εφημερίδες και να συμπληρώσει ένα έντυπο με τα στοιχεία του και τις προτιμήσεις του, που του έδωσε μια χαμογελαστή υπάλληλος, ώστε να λάβει ηλεκτρονική κάρτα μέλους. Επιβράβευση σημαντική γιατί ένιωσε σπουδαίος. Τώρα κάπου ανήκει.
Ωστόσο το μανιφέστο της καπιταλιστικής θεολογίας και της ιδεολογίας του βουνού Mont Pelerin έχει απέναντί του την ιστορία. Μια πανίσχυρη ώθηση που μπορεί να γιγαντώσει την ανθρώπινη αντίσταση, που ακόμα και σε περιόδους βαθιάς απαισιοδοξίας μπορεί και πρέπει να προσφέρει την πιθανότητα εκπλήξεων. Οι καπιταλιστές βέβαια βολεύτηκαν με την βολική μα ηλίθια άποψη του Φουκουγιάμα πως η Ιστορία πείσμωσε σαν γάιδαρος στον ανήφορο και σταμάτησε. Όμως οι καπιταλιστές παντού στον κόσμο, παλαιότερα μα και ως τις μέρες μας, μια και δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση της κατάχρησης δύναμης στην οποία προβαίνουν, αδυνατούν να κατανοήσουν τα προβληματάκια που προκαλεί η ανισότητα. Και ακόμα χειρότερα γι αυτούς δεν αντιλαμβάνονται ότι τα προβληματάκια αυτά πρέπει να επιλύονται πριν ξεσπάσει η επανάσταση. Διότι αν και όταν ξεσπάσει, θα πάρει τον δρόμο της και θα επιλύσει της ανισορροπίες με τον δικό της τρόπο. Και οι επαναστάσεις δεν είναι ούτε «αγνά» ούτε «ηθικά» κινήματα. Μα πραγματοποιούνται από απελπισμένους ανθρώπους που ξεπερνούν τους εαυτούς τους.
Το ιερό βουνό των νεοφιλελεύθερων καπιταλιστών Mont Pelerin έχει αντίπαλο!
Το βουνό Sierra Maestra.
Με καλυμμένη την επιταγή κ. Τέλλογλου!
Επίλογος:
«Η λήθη, λέει η εξουσία, είναι η τιμή της ειρήνης, ενώ ταυτόχρονα μας επιβάλλει μια ειρήνη που στηρίζεται στην αποδοχή της αδικίας ως μια καθημερινή φυσιολογική κατάσταση.
Μας έχουν συνηθίσει να υποτιμάμε τη ζωή και μας απαγορεύουν να θυμόμαστε. Κατά κανόνα τα μέσα επικοινωνίας και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα δε συνεισφέρουν στην ενσωμάτωση της μνήμης στην πραγματικότητα, αντιθέτως μάλιστα. Κάθε γεγονός διαχωρίζεται από τα υπόλοιπα, διαχωρίζεται από το παρελθόν του και από το παρελθόν των άλλων. Ο πολιτισμός της κατανάλωσης, πολιτισμός του κατακερματισμού, μας εκπαιδεύει με τέτοιο τρόπο ώστε να πιστεύουμε ότι τα πράγματα συμβαίνουν έτσι από μόνα τους. Ανίκανο να αναγνωρίζει τις ρίζες του, το παρόν προβάλλει στο μέλλον τη δική του επανάληψη. Το αύριο είναι το άλλο όνομα του σήμερα. Η άνιση οργάνωση του κόσμου, που εξευτελίζει την ανθρώπινη μοίρα, ανήκει στην αιώνια τάξη και η αδικία είναι ένα πεπρωμένο που είμαστε υποχρεωμένοι ή να το δεχτούμε ή να το δεχτούμε.»
Εδουάρδο Γκαλεάνο
Δείτε:
El Salvador and the School of the Americas
The Colony: Chile’s dark past uncovered
Ντοκιμαντέρ.
The War on Democracy – Η ιστορία εκμετάλλευσης της Λατ. Αμερικής
του βραβευμένου Αυστραλού δημοσιογράφου John Pilger,
Report on CIA’s agent G. Avrakotos
Διαβάστε:
1.Το θαύμα της Χιλής
«The real miracle in Chile was not that those economic reforms worked so well, because that’s what Adam Smith said they would do. Chile is by all odds the best economic success story in Latin America today. The real miracle is that a military junta was willing to let them do it.»
Milton Friedman
Του Φώτη Περλικού, ιδρυτικό μέλος του Ομίλου Ανοιχτής Κοινωνίας
http://e-rooster.gr/04/2006/248
- Επιχείρηση Κόνδωρ », ο εφιάλτης της Λατινικής Αμερικής
Le Monde diplomatique http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article191
3.Πάνω από πενήντα χρόνια « ύπουλα χτυπήματα »Η επίλεκτη ομάδα της CIA .Le Monde diplomatique http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article195
4.Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Click to access economy-markets-2012.pdf
5.Φρίντριχ Χάγιεκ
Της κυρίας Σώτης Τριανταφύλλου.
Click to access sosialistes.pdf
6.Έφυγε ο Μίλτον Φρήντμαν
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
http://e-rooster.gr/11/2006/376
7.Το παράδειγμα της Γλασκώβης
Του Πάσχου Μανδραβέλη
http://medium.gr/k/4854-20140530.html
8.Χλιδή και απόλυτη ένδεια στην πόλη των κραυγαλέων αντιθέσεων
Το κοινωνικό απαρτχάιντ της Γλασκόβης
Καλά, εσύ πεθαίνεις 28 χρόνια νωρίτερα
Του JULIEN BRYGO
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=206425
9.Το « αξιοσέβαστο ίδρυμα » που πήρε την σκυτάλη από τη CIA
Πακτωλός δολαρίων για τους « φίλους » των ΗΠΑ
http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article42
- Το Πρόσωπο: Φρίντριχ φον Χάγεκ
http://www.kathimerini.gr/410211/article/epikairothta/kosmos/to-proswpo-frintrix-fon-xagek
- Μουτζαχεντίν του φιλελευθερισμού http://www.iospress.gr/ios2001/ios20010930a.htm
Redflecteur 
Παράθεμα: Mont Pelerin. Ιστορία αίματος και σκότους… « απέραντο γαλάζιο