Jethro Tull

Το νησί (aka Αγγλία) είναι μεγάλη υπόθεση για τους λάτρεις του ηλεκτρικού ήχου εκτός από τους λάτρεις του ποδοσφαίρου. Τόσο μουσικά όσο και ποδοσφαιρικά η Αγγλία εντέλει μας έχει δώσει σωρό τους λόγους να παθιαζόμαστε και να την μνημονεύουμε πολλάκις σχεδόν σε όλες τις συζητήσεις που πραγματεύονται την στρογγυλή θεά αλλά και σε όλες όσες έχουν αναφορά στην μουσική. Όλα στην σύγχρονη μουσική (περίπου μην είμαστε και υπερβολικοί) ξεκινάνε και τελειώνουν στην μουσική σκηνή της Αγγλίας που ανέδειξε τα κορυφαία συγκροτήματα της Rock του αιώνα που μας πέρασε (η αναφορά στους Beatles κάπου εδώ νομίζουμε πως περιττεύει) Ανάμεσα στα διαμάντια για τα οποία μπορεί το μεγάλο νησί να είναι υπερήφανο, είναι και αυτό των Jethro Tull. Συγκρότημα σταθμό για την progressive σκηνή που χάραξε μία αξιοζήλευτη πορεία σε βάθος τεσσάρων σχεδόν δεκαετιών.

Η ιστορία ξεκινάει αρκετά πίσω από μία τριάδα συμμαθητών και φίλων που ζουν στο Blackpool τους Ian Anderson, Jeffrey Hammond και John Evans που αρχές της δεκαετίας του ‘60 σχηματίζουν μία μπάντα που τότε λεγόταν Τhe John Evan Band.Σαν τρίο παίζουν σε διάφορα τοπικά μπαρ επηρεάζονται από μεγάλα ονόματα της τότε μουσικής σκηνής, πειραματίζονται και εναλλάσσουν συνεχώς μουσικό δυναμικό.
Πίσω λοιπόν το 1968 όταν σαν ένα μικρό συγκρότημα έδιναν live τοπικά μαγαζιά άλλαζαν συχνά πυκνά ονόματα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία ανακολουθία και ο κόσμος να μην είναι σε θέση να αναγνωρίζει το συγκρότημα όταν έβλεπε τα διαφημιστικά φυλλάδια ή τις αφίσες τους εκάστοτε μαγαζιού που είχαν κλείσει live Έτσι κάποια στιγμή και εντελώς αυθόρμητα ο τύπος που τότε έκλεινε τα live του συγκροτήματος τους βάφτισε Jetrho Tull όπου είναι και το όνομα ενός από τους μεγαλύτερους καινοτόμους για την ιστορία της Αγγλικής Γεωργίας. Το Jetrho Tull παρέμεινε μιας και ήδη είχε κλειστεί και δεύτερο live και κάπως έτσι χωρίς υπερβολές το συγκρότημα απέκτησε και επίσημα όνομα.
Πολλές οι ανακατατάξεις και οι αποχωρήσεις εκείνη την περίοδο αλλά μία τριάδα αποφάσισε να μείνει ενωμένη κόντρα στις πιθανότητες και με δεσπόζουσα φυσιογνωμία τον Σκωτσέζικης καταγωγής φλαουτίστα, κιθαρίστα και τραγουδιστή που στέκεται στο ένα πόδι Ian Anderson, τον Mick Abrahams στην κιθάρα και τον Glenn Cornick στο μπάσο οι Jethro Tull αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά τον Δεκέμβριο του 1967 και με την προσθήκη και του Clive Bunker προσωπικού φίλου του Anderson στα τύμπανα το συγκρότημα ολοκληρώνεται.

Την επόμενη χρονιά (1968)το γκρουπ θα ηχογραφήσει ένα single το Sunshine Day το οποίο θα κυκλοφορήσει από την MGM αλλά με ένα λάθος. Το όνομα του συγκροτήματος που αναγράφεται πάνω στο δίσκο είναι Jethro Toe αντί και Jetrho Tull με αποτέλεσμα ένας χάος σε ότι αφορά στα δικαιώματα επί της συγκεκριμένης κυκλοφορίας. Την ίδια χρονιά όμως κυκλοφορούν και 2ο single με τίτλο A song For Jeffrey όπου Jeffrey είναι ο πολύ αγαπημένος φίλος και πρώην πλέον αν και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος, Jeffrey Hammond, ο οποίος στο μεταξύ είχε εγκαταλείψει το γκρουπ για να πάει σε μία σχολή καλών τεχνών.Με αυτή τη σύνθεση θα κυκλοφορήσουν και το πρώτο τους άλμπουμ το This Was (1968) με ήχο διαφορετικό από αυτόν που μας συνήθισαν αργότερα μιας και τα blues rock στοιχεία είναι ιδιαίτερα έντονα σε αυτό το πρώτο άλμπουμ τους γεγονός που οφειλόταν κατά κύριο λόγο στην κιθάρα του Mick Abrahams.

Εγκατεστημένοι πλέον στο Luton του Bedfordshire διαπιστώνουν πως είναι αδύνατο μία 7μελής μπάντα πλέον, να συντηρηθεί και παρ’ όλες τις συναυλίες και τα μικρά συμβόλαια που είχαν κάνει, το γκρουπ διαλύεται. Ο Mick Abrahams την ίδια χρονιά εγκαταλείπει το συγκρότημα και ο Martin Barre τον διαδέχεται και μαζί του έρχεται και η μεγάλη επιτυχία για το συγκρότημα που την επόμενη χρονιά το 1969 βγάζει τον νέο του δίσκο. Ο Ian Anderson έχει εγκαταλείψει πλέον κάθε προσπάθεια να μάθει να παίζει κιθάρα αφού βλέπει πως προφανώς δεν έχει τις ικανότητες να γίνει ένας εξαιρετικός κιθαρίστας καθώς παρ’ όλες τις προσπάθειες του πάντα έμενε στην σκιά Mick Abrahams.Οπότε αφοσιώνεται σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά, στο φλάουτο και στο να συνθέτει αδιαλείπτως εδραιώνοντας την θέση του ως ηγέτης του συγκροτήματος. Έτσι τον Απρίλιο του 1969 κυκλοφορεί το άκρως επιτυχημένο single Living In The Past και την ίδια χρονιά τον Σεπτέμβριο το μοναδικό άλμπουμ των Jetrho Tull που θα φτάσει στο νούμερο 1 των Βρετανικών τσαρτς, το Stand Up.

Από εκείνη τη χρονιά και μετά ξεκινάει η λαμπρή ιστορία των Jetrho Tull και παρόλη την άρνηση του Ian Anderson για συμμετοχή του σχήματος στο Woodstock, το συγκρότημα διατηρεί την φήμη του αλώβητη. Το 1970 επιστρέφει και ο John Evans, ο οποίος ως μέντορας στην ουσία του Ian Anderson έχει καταφέρει νωρίτερα να τον πείσει πως τα πλήκτρα είναι απαραίτητα στην σύνθεση του γκρουπ και με αυτή την προσθήκη στην σύνθεση του το συγκρότημα θα κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά την τρίτη του δουλειά με τίτλο Benefit.

Είπαμε πως το ’67 αυτό που τότε ονόμαζαν συγκρότημα στα εξ ων συνετέθη και εκτός από την τριάδα που τότε παρέμεινε μαζί οι υπόλοιποι ακολούθησαν το δικό τους δρόμο. Το ίδιο έκανε και ο Jeffrey Hammond ο οποίος όπως αναφέραμε και παραπάνω, αποφάσισε να πάει σε μία σχολή καλών τεχνών. Το 1970 όμως μετά από μία εμφάνιση τον Jetrho Tull που θα αφήσει ιστορία στο The Isle of Wight, το συγκρότημα θα αναγκαστεί για να το πούμε κομψά να αποδεσμεύσει τον μπασίστα Glenn Cornick μιας και ο τελευταίος είχε αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν κλασσικός rock σταρ και στις συναυλίες να ενδιαφέρεται λίγο περισσότερο για τις “δημόσιες σχέσεις” , σε σχέση με την απόδοση του. Κενή η θέση του μπασίστα οπότε ο Άντερσον θα στραφεί στον παλιό φίλο Jeffrey Hammond ο οποίος θα επιστρέψει με πολύ κέφι μεν αλλά με ελάχιστες μουσικές δυνατότητες δε μιας και από τότε που έφυγε από το γκρουπ δεν είχε ξαναπιάσει μουσικό όργανο στα χέρια του. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες και με σύμμαχο τον καλό χαρακτήρα του Jeffrey Hammond η τέταρτη δουλειά ξεκινάει να ηχογραφείται και το 1971 κυκλοφορεί ένα από τα πιο γνωστά άλμπουμ στην ιστορία της ροκ το Aqualung.Με πάνω από 7 εκατομμύρια πωλήσεις και με θέμα τις απόψεις του Ian Anderson ως προς την θρησκεία και τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το Θεό, το Aqualung γίνεται ο δίσκος σφραγίδα για το συγκρότημα. Ηχογραφείται στα studios Island Records και για να καταλάβουμε γιατί μέρες μιλάμε την ίδια εποχή στα ίδια studios ηχογραφούσαν οι Led Zeppelin το δικό τους 4ο άλμπουμ!

Οι αλλαγές στην σύνθεση των Jethro Tull όμως συνεχίζονται και αυτή τη φορά ο ντράμερ Clive Bunker εγκαταλείπει το συγκρότημα και αντικαθίσταται από τον Barrie Barlow και έτσι πλέον το συγκρότημα πλην της προσθήκης, έχει και πάλι την αρχική του σύνθεση όπως τότε πίσω στα χρόνια του Blackpool και της John Evan Band .Η τετράδα αυτή ηχογραφεί το 1971 ένα EP με 5 τραγούδια και την ίδια χρονιά το κυκλοφορεί από την εταιρεία Chrysalis υπό τον τίτλο Life Is a Long Song. Την επόμενη χρονιά τα τραγούδια του EP αυτού θα συμπεριληφθούν στο διπλό άλμπουμ Living in The Past μαζί με άλλα 14 τα οποία είναι μία μίξη από τις τρεις πρώτες δουλειές, κάποια μάλιστα είναι live ηχογραφήσεις, αλλά και κάποια ανέκδοτα. Αυτός ο διπλός δίσκος θα δώσει μία ευκαιρία στους οπαδούς του συγκροτήματος να επανεκτιμήσουν κάποια τραγούδια του γκρουπ που δεν τους είχαν δώσει ιδιαίτερη σημασία αλλά είναι και μία ευκαιρία για το συγκρότημα να γίνει ακόμα πιο γνωστό στην Αμερική μιας και η τρίτη πλευρά του δίσκου είναι live ηχογραφήσεις από την συναυλία που έδωσαν οι Jetrho Tull στο New York’s Carnegie Hall τον Νοέμβρη του’70.

Η αναφορά στην επόμενη δισκογραφική δουλειά του συγκροτήματος οδηγεί αναπόφευκτα στη δουλειά σταθμό για τους Jethto Tull, Aqualung και τον εκνευρισμό που δημιούργησαν στον ιδιαίτερο Ian Anderson οι κριτικές και η άποψη που επικρατεί ίσως μέχρι και σήμερα πως επρόκειτο για concept άλμπουμ. Ιδιαίτερος όπως είπαμε και λάτρης των Monty Python ο Ian Anderson αποφασίζει να αποδείξει τι ακριβώς σημαίνει concept άλμπουμ. Έτσι με σατυρική διάθεση απέναντι τόσο στο ίδιο το γκρουπ όσο και στους οπαδούς και τους κριτικούς του οι Jethro Tull κυκλοφορούν έναν ακόμη δίσκο το 1972 το Thick as a Brick.Concept θέλετε concept θα έχετε ήταν η όλη ιδέα οπότε έχουμε 43 λεπτά συνεχούς αδιάλειπτης μουσικής με 22μιση περίπου λεπτά στην μία πλευρά του δίσκου και 20 και κάτι ψιλά στην δεύτερη. Πρόκειται για κάτι καθόλου διαδεδομένο για την εποχή εκείνη, αποτελεί πραγματική καινοτομία και ο δίσκος πάει πάρα πολύ καλά φτάνοντας το νούμερο ένα στο αμερικάνικο Billboard. Είναι ένα άλμπουμ μάθημα για το πώς μπορεί να παίξει ένα συγκρότημα τόση πολύ ώρα μουσική και να μην κουράζει με μονοτονία αφού οι εναλλαγές είναι διαρκείς και η εξέλιξη της μουσικής τέτοια που απλά σου δίνει την αίσθηση της συνέχειας και όχι της επανάληψης.

Την επόμενη χρονιά στο ίδιο ύφος και λογική το συγκρότημα κυκλοφορεί άλλο ένα concept άλμπουμ με θέμα την μετά θάνατον ζωή και τίτλο A Passion Play. Και πάλι πρόκειται για ένα συνεχές τραγούδι στην ουσία, αυτή τη φορά με συνολική διάρκεια 45 λεπτά και 5 δευτερόλεπτα το οποίο επίσης θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία στην Αμερική κατακτώντας και αυτό την πρώτη θέση στο αμερικάνικο Billboard. Ένα άλμπουμ που ναι μεν πήγε καλά τουλάχιστον σε πωλήσεις αλλά όχι και τόσο καλά σε κριτικές. Αυτό μπορεί να είχε να κάνει με το γεγονός πως η ενορχήστρωση και το όλο ύφος ήταν κάτι τελείως καινούριο για την εποχή, ίσως επειδή οι live εκτελέσεις του έχαναν σε σχέση με τις ηχογραφημένες. Δύσκολο να το ερμηνεύσει κανείς όλο αυτό. Πάντως οι κακές κριτικές δεν έδειξαν και πάλι να επηρεάζουν την φήμη του συγκροτήματος ούτε τους οπαδούς του.

Το 1974 και με τους κριτικούς εναντίον του εκείνη την περίοδο, το συγκρότημα κυκλοφορεί το War Child και σε πείσμα όλων ο δίσκος φτάνει και πάλι ψηλά αγγίζοντας αυτή τη φορά το νούμερο δύο των Αμερικάνικων τσάρτς. Σε αυτό το άλμπουμ υπάρχει και ένα τραγούδι πάνω στο οποίο τότε είχε πέσει και αρκετή σπέκουλα μιας και ο περισσότερος κόσμος θεώρησε πως απευθυνόταν σε έναν συγκεκριμένο κριτικό των LA Times ο οποίος είχε γράψει λίβελους για την προηγούμενη δουλειά του γκρουπ A Passion Play. Κάτι το οποίο βέβαια διέψευσε ο Anderson ο οποίος δήλωσε πως το Only Solitaire είχε γραφτεί πολύ νωρίτερα και πως στόχευε τους κριτικούς στο σύνολό τους και όχι συγκεκριμένα τον Robert Hilburn
Το συγκρότημα διατηρώντας την ετήσια δισκογραφική του παράδοση θα κυκλοφορήσει νέο δίσκο και το 1975 τον αγαπημένο Minstrel in the Gallery. Πραγματικά κάνοντας μία αναδρομή πίσω στο τρόπο και βασικά στην συχνότητα με την οποία δισκογραφούσαν τα συγκροτήματα νοιώθει και μία πίκρα αν επιχειρήσει την οποιαδήποτε σύγκριση με το σήμερα. Το Minstrel in the Gallery πάντως, είναι ένας δίσκος που άργησε να καταξιωθεί στην συνείδηση των οπαδών του γκρουπ αλλά άπαξ και το έκανε μάλλον κατέκτησε την κορυφή.

Το ’75 όμως εκτός από ακόμα μία χρονιά νέας κυκλοφορίας είναι και άλλη μία χρονιά αλλαγών για το συγκρότημα και την σύνθεσή του μιας και ο David Palmer που μέχρι τότε κανόνιζε τις ενορχηστρώσεις των live θα αποτελεί από εκεί και έπειτα αναπόσπαστο κομμάτι του συγκροτήματος και πάνω στην σκηνή αναλαμβάνοντας μαζί με τον John Evan τα πλήκτρα .Την ίδια χρονιά ο Jeffrey Hammond θα εγκαταλείψει για ακόμα μία φορά τους Jetrho Tull ξανακάνοντας μία προσπάθεια να ακολουθήσει την ζωγραφική και έτσι η θέση του μπασίστα ορφανεύει ξανά. Ευτυχώς το κενό θα καλύψει ο John Glascock, μπασίστας ενός γκρουπ ονόματος Carmen που έπαιζε support σε αρκετές συναυλίες των Jethro Tull . Έχοντας λοιπόν καλύψει την απώλεια του Hammond την επόμενη χρονιά το συγκρότημα και πάλι πιστό στα ραντεβού του κυκλοφορεί το Too Old to Rock ‘n’ Roll: Too Young to Die. Ένα ακόμα Concept άλμπουμ και αυτό, με θέμα αυτή τη φορά τη ζωή ενός ροκερ που γερνάει, δεν είναι στην ίδια λογική με τα δύο προηγούμενα concept άλμπουμς του συγκροτήματος και τώρα δεν μιλάμε για ένα ενιαίο τραγούδι αλλά για 10 διαφορετικά.
Μπορεί το άλμπουμ να περιλαμβάνει ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια τους συγκροτήματος όμως ο δίσκος σαν δίσκος δεν πήγε τόσο καλά σε πωλήσεις, συγκριτικά πάντα με τους υπόλοιπους. Ρεφάρανε όμως αφού την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το M.U. – The Best of Jethro Tull από την Chrysalis που παραμένει η εταιρεία διανομής των δίσκων τους και γίνεται πλατινένιο στην Αμερική και χρυσό στην Αγγλία.
Το 1977 , κάνοντας μία ακόμα πιο progressive στροφή στη μουσική τους κυκλοφορούν το Songs from the Wood. Αυτή τη φορά η στροφή γίνεται και από τους κριτικούς οι οποίοι μετά από καιρό επιτέλους υποδέχονται θετικά το άλμπουμ. Ο συγκεκριμένος δίσκος περιέχει 9 τραγούδια με τον Anderson να αποτελεί την επιτομή της δεξιοτεχνίας στο φλάουτο αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όλο το άλμπουμ είναι ένα εκπληκτικό πάντρεμα παραδοσιακών οργάνων με ηλεκτρική κιθάρα, με τύμπανα εξαιρετικά και με τον David Palmer στα πλήκτρα να κάνει φοβερή δουλειά. Γιατί μπορεί ο David Palmer να ανήκε στο γκρουπ από το ’76 όμως στο αμέσως προηγούμενο Too Old to Rock ‘n’ Roll: Too Young to Die ο John Evan ήταν βασικός του στα πλήκτρα και ο Palmer ακούγεται σε μόλις δύο τραγούδια. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι θεωρητικά και ο πρώτος μίας εν δυνάμει folk rock τριλογίας με τους Heavy Horses και Stormwatch να ακουλουθούν τις δύο επόμενες χρονιές.

Το Heavy Horses που κυκλοφορεί το 1978 και φέρει τα εμφανή σημάδια της νέας ζωής που κάνει πλέον ο Ian Anderson ο οποίος ζει πλέον σε μία φάρμα στην εξοχή πράγμα που τον εμπνέει να γράψει τραγούδια με ακόμα πιο folk στοιχεία. Έρχεται και σε επαφή ξανά με τους Steeleye Span και τους Fairport Convention, δύο συγκροτήματα με καθαρά folk ήχο και με τα οποία ο δεσμός του κρατάει από αρκετά παλιά μιας και η Maddy Prior front woman των Steeleye Span κάνει δεύτερες φωνές στο άλμπουμ Too Old to Rock ‘n’ Roll: Too Young to Die και τα περισσότερα μέλη των Fairport Convention έχουν παίξει κατά καιρούς με τους Jetrho Tull.

Την ίδια χρονιά για την ιστορία να αναφέρουμε πως κυκλοφορεί και το live Bursting Out το οποίο ηχογραφείται κατά την διάρκεια του Ευρωπαϊκού τουρνέ του γκρουπ στα πλαίσια της προβολής του Heavy Horses όπως επίσης για άλλη μία φορά το συγκρότημα αλλάζει μπασίστα(σίγουρα κάτι γινόταν με τους μπασίστες αυτού του γκρουπ)Ο John Glascock αρρωσταίνει κατά τη διάρκεια της Αμερικάνικης περιοδείας, μάλιστα πολύ σοβαρά αφού μετά και την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς τον επόμενο χρόνο το ’79 δυστυχώς θα πεθάνει. Η ασθένεια του Glascock αφήνει ξανά τη θέση του μπασίστα κενή και αυτή τη φορά υπάρχουν και εκκρεμότητες μιας και το συγκρότημα δεν έχει προλάβει να ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις για το επερχόμενο άλμπουμ Stormwatch.Το κενό αναλαμβάνει προσωρινά να καλύψει ο Dave Pegg των Fairport Convention ο οποίος θα ηχογραφήσει τα υπόλοιπα τραγούδια και θα συμμετάσχει στην περιοδεία για το promotion του Stormewatch. Είπαμε προσωρινή λύση μιας και το κενό επίσημα καλύπτεται από τον φίλο του Ian Anderson πρώην μπασίστα των Stealers Wheel, Tony Williams. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες που βρίσκουν για άλλη μία φορά το συγκρότημα ο δίσκος κυκλοφορεί τελικά στις 14 Σεπτεμβρίου 1979 πάντα από την ίδια εταιρεία διανομής την Chrysalis.

Ο ντράμερ Barrie Barlow πέφτει σε κατάθλιψη μιας και ο John Glascock ήταν ο καλύτερος του φίλος και εγκαταλείπει το συγκρότημα. Την ίδια στιγμή φεύγουν και οι John Evan και Dave Palmer αφήνοντας στην ουσία μόνους τους Anderson, Barre και Dave Pegg. Αυτό όμως δεν σταματάει τον Ian Anderson ο οποίος αντί να κυκλοφορήσει σόλο άλμπουμ όπως στην αρχή είχε κατά νου επιστρατεύει τον Mark Craney στα τύμπανα και τον τεράστιο Eddie Jobson στα πλήκτρα και κυκλοφορεί μέσα του 1980 τον δίσκο «A».Ένα άλμπουμ με σαφώς διαφορετικό σε σχέση με τα προηγούμενα, με τα πλήκτρα να δεσπόζουν και με έντονα ηλεκτρονικό ήχο το «Α» σηματοδοτεί την νέα στροφή που κάνουν οι Jetrho Tull ή πιο σωστά ο Ian Anderson μιας και πρόκειται στην ουσία για ένα σχεδόν προσωπικό project. Η αλήθεια μάλιστα είναι πως ο Anderson σκόπευε να το κυκλοφορήσει σαν σόλο άλμπουμ αλλά κατόπιν πιέσεων της εταιρείας διανομής Chrysalis στην ουσία ωθήθηκε να δεχτεί η κυκλοφορία να γίνει κάτω από το όνομα Jethro Tull
Βέβαια η σύνθεση συνεχίζει να αλλάζει με τις εναλλαγές να αφορούν τώρα τους ντράμερ. Ο Gerry Conway ντράμερ του Cat Stevens έμεινε για λίγο στη θέση αυτή αποχωρώντας αρκετά σύντομα μιας και δεν άντεξε το βάρος του ονόματος του προκατόχου του. Ο Paul Burgess των Camel κάλυψε την περιοδεία του συγκροτήματος στην Αμερική.Μέχρι και ο Phil Collins πέρασε από αυτή τη θέση περιστασιακά για τις ανάγκες της συναυλίας Prince’s Trust το 1982.Τελικά το κενό θα καλύψει οριστικά αρκετά αργότερα ο Doane Perry .Με όλα αυτά το 1981 είναι πρώτη χρόνια στην ιστορία του συγκροτήματος που δεν έχουμε κυκλοφορία νέου δίσκου. Η νέα δουλειά θα έρθει το 1982 και έχει τον τίτλο The Broadsword and the Beast και με τον χαρακτηριστικό ηλεκτρονικό ήχο να ακολουθεί πλέον το συγκρότημα πράγμα που θα συνεχιστεί και στην επόμενη δουλειά που θα κυκλοφορήσουν δύο χρόνια αργότερα πάντα από την ίδια εταιρεία την Chrysalis. To 1984 λοιπόν κυκλοφορεί το 15ο άλμπουμ στην ιστορία του συγκροτήματος το Under Wraps μία από τις όχι και τόσο λαμπρές σελίδες των Jethro Tull. Για κάποιο λόγο ο Anderson αποφάσισε πως του αρέσουν οι Duran Duran αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί γιατί ο ήχος είναι σχεδόν pop και γενικά είναι ένας δίσκος από μέτριος μέχρι κακός και σίγουρα όχι αντάξιος του ονόματος του γκρουπ.

 

Είναι σχεδόν τρομακτικό το πώς το ίδιο συγκρότημα, ο ίδιος άνθρωπος, τέλοσπαντων που είχε συλλάβει τραγούδια όπως το Cold Wind To Valhalla, το For a Thousand mothers, το Cross Eyed Mary και ένα σωρό άλλα κατάφερε και κυκλοφόρησε αυτό τον τόσο κακό δίσκο. Προφανώς υπήρχε μία πνευματική στειρότητα και επίσης βάζοντας και λίγο ιδεαλισμό και μεταφυσική θα πούμε πως η θεία δίκη τιμώρησε τον Ian Anderson και του έστειλε μία μόλυνση στον λαιμό για αυτό και ο επόμενος δίσκος ήρθε τρία χρόνια αργότερα το 1987 με το τίτλο Crest of a Knave. Ευτυχώς το συγκρότημα τελικά κατάλαβε το προηγούμενο ατόπημα και πως η θέση του είναι στο ροκ και όχι στην ποπ και επέστρεψε στα γνώριμα ηχητικά μονοπάτια και στον παλιό καλό του ήχο.

Από το 1987 και έπειτα επιτέλους οι Jethro Tull ξαναγίνονται ένα φυσιολογικό progressive συγκρότημα.
Στις 21 Αυγούστου του 1989 κυκλοφορεί το Rock Island ,το οποίο αποτελεί συνέχεια της προσπάθειας ανάκαμψης και επιστροφής στο hard rock progressive ήχο και δύο χρόνια και πάλι αργότερα επανέρχονται με το Catfish Rising του 1991. Σε αυτόν το δίσκο στα πλήκτρα για πρώτη φορά βρίσκεται ο Andrew Giddings όπου και θα παραμείνει μέχρι και το 2007. Η επόμενη δουλειά του συγκροτήματος θα κυκλοφορήσει 4 χρόνια αργότερα και θα θυμίζει ακόμα περισσότερο τους παλιούς καλούς Jethro Tull της δεκαετίας του ’70.Στις 12 Σεπτεμβρίου λοιπόν του 1995 βλέπει το φως ο 19ος δίσκος στην ιστορία του γκρουπ το Roots to Branches και το συγκρότημα οδεύει σιγά σιγά προς την δισκογραφική δύση του. Το 1999 έρχεται το 20ο άλμπουμ με τίτλο J-Tull Dot Com και τον Jonathan Noyce στο μπάσο. (είπαμε η κατάρα του μπασίστα) .Ένας φοβερός δίσκος με 14 τραγούδια στο σύνολό του και μία πάρα πολύ καλή παραγωγή που θα την ζήλευαν πολλά συγκροτήματα το J-Tull Dot Com είναι πραγματικά ένα υποδειγματικό progressive rock άλμπουμ.

 

 

Η τελευταία δισκογραφική δουλειά θα έρθει τον Σεπτέμβριο του 2003 με τίτλο The Jethro Tull Christmas Album ένα άλμπουμ που όπως καταλαβαίνει κάποιος και από τον τίτλο του αποτελεί μία συλλογή από Χριστουγεννιάτικα τραγούδια που έχει συνθέσει ο Anderson.
Κοιτώντας κανείς πίσω πάντως σε όλα αυτά που πρόσφερε αυτός ο μουσικός φαινόμενο ένα είναι σίγουρο… He will never be too old to Rock ‘n Roll!

 

Της Cymbaline