Ο Παζολίνι είχε μια καταπληκτική ιδέα που μου άρεσε πολύ: υπάρχει μια βάρβαρη Μήδεια και μια ελληνική˙ το όνειρο και η πραγματικότητα.
Είναι πολύ πιο μοντέρνο να φτάνεις σταδιακά στην καθαρή τραγωδία, μετά το πρώτο μισό της ταινίας, γιατί έχει γίνει μια πλαισίωση της μυθολογίας και του θρύλου που έχει μεγάλη σημασία.
Από την άλλη δουλέψαμε μαζί τον κεντρικό χαρακτήρα, ο οποίος εν μέρει προσαρμόστηκε σε σημερινά δεδομένα.
Για να δείξω στη θεατρική σκηνή ότι η Μήδεια είναι μη Ελληνίδα, έκανα μια κίνηση του χεριού˙ μια άξεστη και απολίτιστη χειρονομία.
Στον κινηματογράφο δεν τίθεται παρόμοιο πρόβλημα˙ όλα είναι πιο σύντομα συντετμημένα.
Αλλά και όταν ήμουν στο παλκοσένικο και αναζητούσα με επιμονή την ένταση, την ουσία, δεν είχα κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα˙ δεν ανέτρεχα σε κάποια ειδική χειρονομία παρά μονό όταν ήταν τελείως απαραίτητη.
Η άχρηστη χειρονομία είναι κάτι το ηλίθιο.
Ελπίζω να κατάφερα να βγάλω προς τα έξω όσο γινόταν καλύτερα την ανθρώπινη φύση της Μήδειας, κάτι που στο μύθο υπάρχει ελάχιστα, σε αντίθεση με την κακεντρέχεια.
Ίσως να ήρθα σε αντιπαράθεση με τον Παζολίνι, αλλά επιθυμία μου ήταν να δείξω κάτι περισσότερο από την καλοσύνη της ηρωίδας, να πάω πέρα από τις σκοτεινές πλευρές του χαρακτήρα της.
Medea (1969) Pier Paolo Pasolini
H Μαρία Κάλλας στα γυρισματα της Μήδειας (εικόνες κινηματογραφημένες απ τον ίδιο τον Παζολίνι )
